Gedichten. Deel 3

[p. 83]

Aan eene achttienjarige.

November brengt geen malsche rozen,

Geen zilverblanke lelies aan,

Dan die op maagdenwangen blozen

En op haar voorhoofd opengaan.

Hij draagt een krans van gele bladeren

Op lokken, haavloos en doorweekt,

En 't hart van 't laatste bloempje breekt

Op zijn onstuimig naderen.

Toch viert ge uw jaardag, lieve schoone!

Door storm noch regenvlaag bedroefd,

Gerust dat gij noch bonte krone

Noch groenen bladerkrans behoeft.

Toch brengen we u een handvol bloemen,

Maar bloemen van een andre gaard,

Dan die de herfstwind vaagt van de aard,

En koel ter dood durft doemen.

Wij brachten gaarne t' allen tijde

Ons kransjen aan een frissche jeugd,

Die in haar jonkheid zich verblijdde

Met tintelende levensvreugd;

Maar vlochten onze schoonste rozen

Het liefst om dat gezegend hoofd,

Dat vroeg in hooger vreugd geloofd

En 't beste had gekozen.

Aandoenlijk straalt, bij hooge jaren,

Beproefde godsvrucht met haar licht

Om 't zilver van besneeuwde haren

En eerbiedwaardig aangezicht;

Maar waar wij bruine of blonde lokken,

Een voorhoofd zonder kreuk of voor

Zien glinstren van dien zachten gloor,

Hoe wordt daar 't hart getrokken!

Dáár zijn juweel noch goudglans noodig,

Noch paarlen, kwistig uitgestort,

De bloemkrans zelfs is overbodig

En deed aan 't zedig schoon te kort.

Een reine blik uit zielvolle oogen,

Een glimlach van 't gerust gemoed

Toont daadlijk den geleenden gloed

Zijn blinkend onvermogen.

Melieve, daar we uw jaarfeest vieren,

Eén wensch is 't, die ons hart vervult.

[p. 84]

 

Dat altijd u dat schoon moog sieren,

 

Dat siert en geen versiersel duldt.

 

De frissche roos der maagdenkoonen,

 

Wat is zij bij dien zachten gloed,

 

Die uitstraalt, waar in 't stil gemoed

 

Geloof en liefde wonen?

 

 

 

Een ijdle jeugd is 't eerst geweken,

 

Onzuivre weelde snelst aan 't end;

 

Vergeefs gepoogd door duizend treken,

 

Een schoon te redden, dat zij schendt!

 

Daar is geen schoonheid meer beveiligd,

 

Daar is geen langgerekter jeugd,

 

Dan die bewaakt wordt door de deugd,

 

En die de godsvrucht heiligt.

 

 

 

De lelie zal niet haast verwelken,

 

Schoon ook de hitte 's middags prangt,

 

Die 's morgens vroeg in de open kelken

 

Den koelen dauwdrup rijklijk vangt;

 

Maar als de morgenwind de droppen

 

Uit speelschheid wegkust van de roos,

 

Dan duurt de vreugde een korte poos:

 

Haast kwijnen bloem en knoppen.

 

 

 

O lieve Lelie, die onze oogen

 

Aanschouwen in haar morgenstond,

 

Van zuivren hemeldauw betogen,

 

Drink aan dat vocht uw hart gezond!

 

Streelt de uchtendkoelte ook u de bladeren,

 

Bewaar uw schat, bewaar uw hart,

 

En laat zijn adem, tot uw smart,

 

Dat heiligdom niet naderen!

 

 

 

Ontplooi, bij 't brandendst middagstralen,

 

Geheel uw stille bloesempracht;

 

En, waait een stormwind door de dalen,

 

Buig neer met ootmoed, rijs met kracht!

 

Vervul de lucht nog van uw geuren,

 

Als de avondzon in 't westen blinkt;

 

God zal u, waar zij nederzinkt,

 

Zijn bloemhof waardig keuren.