Gedichten. Deel 4

Biecht eens oprechten.

Het is met mij een vreemd geval;
Mij zelven ken ik niet, en al;
De waarheid wil ik heelendal;
En 't allerwaarste ontveins ik mij -

En gij?

Hij dwaalt, die mij baatzuchtig hiet;
Mijzelven zoeken wil ik niet;
Toch zie ik vaak, tot mijn verdriet,
Mijzelven niet geheel voorbij -

En gij?

Het blinkend lokaas, geld en goed,
Heeft weinig vat op mijn gemoed;
Toch kan in ruimte en overvloed
Iets wezen, dat ook ik benij -

En gij?

Eerzuchtig? .... Wat is wereldsche eer!
Een bonte waterbel, niets meer.
Toch overkomt me een enkle keer,
Dat 'k heimlijk om een pluimpje vrij -

En gij?

‘De wereldvreugd vergaat met haar.’
Ik ken dat woord en acht het waar;
Ook kent mijn hart iets beters; maar
Soms haak ik wel naar iets daarbij -

En gij?

Mijn kruis neem ik geduldig aan.
‘Wat God doet, dat is welgedaan.’

[p. 83]

 

Toch voel ik, met mijzelf begaan,

 

Soms iets dat zich beklaagt in mij -

 

En gij?

 

 

 

Wat hier door mij beleden werd,

 

Strekt me inderdaad tot groote smart;

 

'k Bestrij 't en val mijzelven hard,

 

En toch - somtijds vergeef ik 't mij! -

 

En gij?