|
| |
Het vyfde bedrijf.
Hylas. Oros.
MAer best is 't dat wy hem bespringen achter d' eiken.
Of in die elzen plant, daer niemands oog kan reiken.
Doorsnuff'len wy het bosch, hy ken ons niet ontgaen.
Wel ik ga deze wegh, loopt ghy door gene Laen.
Op deze driesprongh zal onz' weêr by-een-komst wezen.
Maer of hem niemand vond?
Dat is alleen mijn vreezen;
Doch of het zoo geviel, zoo zullen wy hier na,
Op d' een of d' ander tijdt inhalen onze scha.
| |
| |
Wijze:
Rust derrevende min.
Vervloekt gemaekte treeken,
Komt trouwe liefd' ontsteeken,
Ja liefde, die niet breeken
Zal door de Sterren gaen.
Vervloekt verziert gevlai,
Vervloekt geparste lonkjes,
Is, tot blanket en pronkjes
Van uw' vervalschte vonkjes
En u, maer schijn-verdriet,
Dat ghy en meen det niet.
De schoonst noch vande Vrouwen,
Daer in gekreukte vouwen,
Geen ander woningh houwen,
Als veinzertjes van smert,
Beulin kan van een Maeght,
De schoonst noch vande Maeghden,
Zijn? ja zoo men u vraeghde;
Waer om ghy hem zoo plaeghde;
Ik wed ghy klaeghde strak,
| |
| |
Hoe raez' ik? zal ik licht om afterkonzigh zeggen
My zelven groote smert, de schult mijn Nymph toeleggen!
Wel waerom zoud' ik niet, en isse niet een Vrouw?
Is zy een Vrouw, zy is het beeldt van deught en trou,
En lichtelijk Amyntis, als hy was genegen
Om my mijn Nymphje heel en gants te maeken tegen,
Op dat hy haer te bed' zoud' krijgen op zijn zy,
Maer hoe! veranderingh staet Daphne alzoo vry
En licht als Acme zelfs, den een is als den ander,
Godt weet het hoe het is!
't Za laet ons met malkander
Den Bloedt nu tasten aen; Geeft u gevangen dra.
Bindt gy de koord wel toe.
Flux brenght ons by de Meyt.
Kom trek hem in de Boomen;
Zoo zullen wy wel licht tot onze wenschingh komen.
Chryzes, Sylvia, Damon, Laura, Thyrzis, Acme.
Wijze:
Yets moet ik u Laura vragen.
CEres wiens vergulde hairen
Zijn besteeken met de airen
Van het alder beste zaedt,
Dat zich in de Herrefst tijden
Van het vruchtbaer veldt laet snijden,
Als het op het eelste staet.
Dout ons Landen met uw' zegen;
Hoedt ons Kooren voor slagh-regen;
Voor de snelle Blixems slagh;
Voor de Hagel, voor de Winden;
Groote hitte, die 't verslinden
In de groene bolster magh.
| |
| |
Ha Goden wat ik zie; splijt Hemel splijt aent wee,
Waerachtigh Tyters staf zijn hoedt en kransje mee!
Moordt, Hemel wat is dit! zoud hy zich in de boomen
Wel hebben door wanhoop het leven zelfs benomen!
Hoe dat? hier in het zant
Zie ik de spooren van twee Satyrs staen geplant.
Eylaes dat is om my! 'k ben d' oorzaek van zijn lijden!
Dit 's weêrwraek, dat hy my van Satyrs last bevrijde!
Neen Tyter 't is mijn schult, gy hebt uw' zelfs verdaen;
Mits ik u van uw' lief te trekken heb bestaen.
Neen dit is klaer gewelt; de Herder is gesloten
Van Satyrs en vermoordt, of in het bosch verholen:
Dies is 't vergeefs gestaen, kom volgen wy het spoor.
En ieder luister gan, of hy geen krijten hoor.
Mijn waerdste in wat kuilen
Van 't diepe woudt mach u het snood geboeft verschuilen!
Hylas. Oros. Coros drie Satyrs. Tyter.
't Za lustigh makker kom en binden wy de guit
Aen deze eiken vast, zoo hoort men geen geluit.
Houdt daer, daer is het tou, houdt vast laet ons het winden
Twee driemael om zijn lijf, en dan om d' eiken binden.
Zoo dat is vast genoegh; flux zweert nu by uw' trouw,
En Pan, dat ghy ons zult behandigen die Vrouw.
Om wien dat ghy my laetst de lenden zoo wat smeerde.
Is nu de bok zoo trots, om dat hy my beheerde,
Dat hy de Herderin eischt om zijn gaile min,
En broetze hittigheidt te koelen na zijn zin,
Neen Satyr looft het niet al kond ik u believen,
Volbrengen met een woordt, ik zoud u niet gerieven.
Wat zeit hy, al kond hy ons helpen met een woordt?
Doet ghy het niet, ghy zult van stouden zijn vermoordt.
Wat dreight gy met de doot my, die niet meer wil leven.
| |
| |
Zoo weet ik raet, men zal u d' huit vol slagen geven.
Maer die de doodt niet vreest, is die voor slaen vervaert?
Ik puf uw' stok, uw' strik, uw' water, vier en zwaert,
En wat een ziel langh moe geleeft kan doen verscheien;
Treet aen, maer, haest u flux, durf niemand van uw' beien
(Ziet daer mijn eigen dag) hier maeken d' eerste wond.
Zacht Herder niet te trots, 't is met geen stijve mondt
Hier uit te rechten, komt, wilt d' ander koord hier langen;
Op dat wy hier omtrent hem aen een tak verhangen.
Chryzes, Sylvia, Damon, Laura, Thyrzes, Acme.
Hier Herders is 't te doen.
't Za lustigh vat haer aen.
Maekt Tyter los, op dat hy ons de handt magh bieden.
Laet Coros niet ontvlieden,
Die schelm is d' oorzaek van al 't geen hier is geschiet.
Ha Tyter zijt ghy vry ontslagen van 't verdriet!
Verhangen in deez' strikken;
Of dat ik Sylvia zoud zoeken te verklikken,
Te brengen in 't geboomt, en dan de Herderin
Aen haer te geven tot volbrengingh van haer min.
Mijn Sylvia? Ha guits ik zweer u looze boeven,
Dat deze daet u zal op 't alderhooghst bedroeven,
Hier aen de zelve tak en met de zelve koord,
Zult ghy strax alle beid zijn met mijn handt vermoordt.
Hier hoopten ik een eind te vinden van mijn klagen;
Hier scheppen wederom haer aessem mijne plagen.
Ha Goden tot wat smart wordt deze ziel gespaert!
Deez' vogels hangen in haer wijtgespalkte netten,
Die zy om and'ren in te vangen zelver zetten.
| |
| |
Bidt Herderin voor my, hy heeft my aengeleidt.
Wel hoe, 't geboomte beeft, ik zie het lof verdreit.
God Pan die komt, ik voelt, de aerd dreunt van zijn tredẽ.
Dat 's goet, zoo zullen wy hem toonen 't geen zy deden.
Wat schreeuwende gewoel doorklatert al het veldt!
Wat is het voor gedruis, dat mijne rust ontstelt?
Wat maekt het woudt onveil en haelt my uit mijn holen?
't Hof dat natuer gemaekt heeft, en aen my bevolen.
Welzoete Meisjes hoe! wel hoeders van het vee,
Wel wat is dit gezeit, dat ghy lui hier dus twee
Van mijne dienaers houdt? zoo striktelijk gebonden,
Onnoodigh is 't verhael, ik weet wat zy bestonden.
't Za levert haer aen my, ik zal hun wel zoo zeer
Nu straffen, dat zy 't niet en zullen denken meer;
De Herder is verlost, het Meisjen onbeschadight,
Waerom dat mijn gemoet noch wat te meer bezadight.
En Chryzes daer 's uw' loon dat ghy den Herder vrijt,
Zoo krijght uw' Sylvia die dien ghy waerdste zijt,
En Thyrzes neemt ghy deez', op dat ik u beloone
Hymeent Acme.
Hymeent Laura.
Met 't loon, dat deze vreemd u nimmer kost betoonen.
Ghy Damon voor 't verlies van deze Herderin
Zult van deez' brave Nymph genieten wedermin,
En Laura stelt u hier gerust in, en te vreden,
Het is om best, ik weet wat deze vreemd ooit dede,
Waer dat hy quam of was, waer meê hy toonen wou,
Dat hy staegh was en is een dienaer van zijn Vrouw,
Dit tuight zoo menigh liedt, dat hy met boersche fluiten,
Of met gedwongen keel door 't ruime veldt gink uiten;
Dit tuight zoo menigh padt, dit tuight zoo menigh boom,
Dit tuight de maes, de wael, aen 't Y de brakke stroom,
Dit tuight den rijn, de vecht, de vliedt en ook het sparen;
| |
| |
Maer meest betuigen dat de Zuiderzeesche baren,
En Tyter daerom zweer ik by de helsche poel,
Dat ghy, of eer, of laet noch treffen zult uw' doel;
Dat Daphne iemand mint is valsch verziert, gelogen,
En Daphne is, en was altijdt met u bewogen;
Die min blijft ook in haer tot dat de koude doodt
Haer waerde lichaem brengh in 't aerdtrijx zwarte schoot.
Gaet heen en vaert na huis; laet u geen moeit verdrieten,
Ghy zult in 't lange lest uw' liefste lief genieten.
Dus wat u overkomt, houdt steets uw' hart gerust,
(Kom gaen wy mijn gevolgh) bruik Herders uwe lust.
Wy danken u Godt Pan, kom gaen wy na de stallen,
En zeggen, wat ons in het bosch is voorgevallen.
Alle de stoet zeit.
EYNDE.
|
|
Auteursrechtvrij