|
| |
| |
| |
Mr. Johan Beets
Daphne, of Boschvryagie.
Het tweede Deel.
Het eerste bedryf.
Laura. Sylvia.
EY rusten wy ons wat, 't is langh genoegh gewandelt.
't Is waer, en lang genoeg ook van die zaek gehandelt,
Hebt gy niet elders iets? zoekt eensjes in uw zak:
Want ik zag, dat deez' Vreemd' uw wat in d' handen stak,
Een klaghtig liedt, dat my behaegd' ook zonderlinge:
In 't eerste scheen hy traegh en weig'righ, doch wanneer
Ik aenstond' op 't verzoek, beloofd' hy mijn begeer
Te volgen, ende my het klaeghliedt uit te schrijven.
Dit was 't geen hy my gaf.
Wel laet dat dan niet blijven
Zoo onder u alleen; deelt ons een weinigh by.
Al 't gene dat ghy hebt, dat hebt ghy steets voor my.
Zoo doen ik ook voor u; kom stellen wy ons kelen.
Op dat wy zoo daer meê uw nieuwe deuntjes quelen.
| |
| |
Wijze:
Als 't begint.
Tonge trekt aen 't klagen;
Eylaes om 't geen ik drage!
Zal mijn vleesch verdwijnen
Die dus mijn Ziel komt pijnen.
Geen vreughdigh schijnzel dalen.
Breekt 't geen uw Zusters sponnen.
Om deez' droefheidts pars,
Slechts is tot haer begeerigh.
| |
| |
Die anders niet als schreien.
d' Een zijn vluchtigh hert
Ken zijn Nymphje trekken,
Daer noch klaght noch smert
Mijn Nymph tot min ken wekken.
My, om dat ik haer minne.
En haet met min wilt loonen.
'k Ken 't minnen niet verlaten.
'k Wou 't leven liefst verliezen.
'k Zal 't niet langh behouwen;
Zal u uw haet noch rouwen.
'k Zal doen op den steen,
Met krijt of hout-kool trekken.
| |
| |
Tyter leidt hier in,
Om dat hy niet haten
Daphne d' Herderin
Kost, most hy 't leven laten.
Wat dunkt u van dit liedt?
't Schijnt hy is vol verdriet.
Het blijkt ook aen zijn wezen,
Dat hy vol pijn moet wezen;
Mits hy de Reyen schoudt,
Strax vlucht hy in de Boomen,
Daer dwaelt hy dan alleen,
Daer hoort men zijn gesteen;
Komt dat t' onthouden vergen.
Zijn eeuwigh durend klagen
En hy zijn doent' beklapt,
Ziet, vliedt hy na de kuilen,
Daer hy zich gaet verschuilen,
En komt niet voor den dagh:
Vertroosten, noch verspreeken:
En komt hy eens te breeken
Zijn schuut, en in de wei
Verschijnt meê aen de Rei;
Zoo doet hy niet dan zwijgen,
Men ken geen woorden krijgen;
Zijn kleur is zalu-bleek:
| |
| |
Hy, of hy wel drie weeken
Had in het graf gesteeken:
In 't kort zijn min blijkt klaer,
Maer niemand weet, wie 't waer,
Daer hy zijn min op stelde.
En tot uw vee zich wendt,
Durf melden zijn verdriet.
Die peinst al om een ander,
Maer dat hy hier niet vindt
Haer, dien zijn zinnen willen.
Beeldt ghy u in het hooft,
Uit d' inhoudt van het Liedtje,
Dat hy laetst op zijn rietje
Zoud hy zich zoo bedwingen,
Uit 't afzijn is gerezen?
Het ken wel veinzen wezen.
Ooit veinzers in zijn Landt:
Maer 't is een teere schaemt, die hem woelt in de zinnen,
Waer door hy niet en durf uitspreeken zijne minne.
| |
| |
Ia zeeker 't kond licht komen,
Dat iemand zoude schroomen
Zijn min t' ontdekken, g'lijk
Die nimmer dorst verklaren,
Hoe dat zijn zinnen waren;
Maer als het was te laet,
Doe gaf hy met zijn praet
Zijn min genoegh te kennen.
Eerst vreesd' hy 't zou hem schennen;
Maer als hy zich doe vondt bedrogen in het endt,
Doe kost hy op het drooghst niet gronden zijn ellendt.
Zoo gaet het ook met dezen.
Hebt ghy niet vaek gelezen
't Geen hier en daer in 't zant
Met vingers staet geplant?
't Is Daphne. d'Herderinnen
Die kennen niet verzinnen,
Dat hoewel ghy 't ontkent, ghy lijkwel ondertussen
Zoud ik dan dat voor u versussen,
'k Weet niet, wat voor gedachten,
Die vreemde kuren wrachten
In 't jeughdelijke bloedt;
Doch 'k heb die weêr verhoedt;
Want 't leidt my op de leden,
Niet strekken tot mijn min.
| |
| |
Maer zacht ziet daer wat verder.
Het geen hy meest behoeft.
Gaet wegh 'k zal hem verspreeken.
Vaert wel gespeel, ik schei.
HA eenelooze eent! die eenigheidt doet derven,
En my alevenwel in eenigheden sterven;
Mijn waerdst', zoo langh als ik u mis, slijt ik mijn jeught
In eenigheidt, doch blijft verzelt met ongeneught,
Met tranen, met geklagh, ik schou de Herderinnen,
Om dat ik u bet magh beschouwen in mijn zinnen.
De Herders ben ik wars, afgrijzigh van mijn stal;
De kruiden acht ik roet: onz' stroomen enkel gal:
De lommer is mijn hel: de middagh-Zon mijn duister:
De rook een vuile stank: 't velds vryigheidt een kluister:
Het zoetste, dat ik heb, is, dat ik met mijn riet
In diepe boomen queel, het een of 't ander liedt.
Dan ben ik 't spelen moe, en leef voort in gedachten,
Waer uit dan weêr ontstaen veel hondert duizent klachten.
My op het lijf te vallen?
Gaet heen vervolght uw padt.
'k Zagh niet dat gy het waert; dus wilt my doch vergeven
Het geen ik heb misbeurt.
Hoe? ghy hebt niets misdreven.
| |
| |
Kent ghy mijn onschult goet?
Maer wat zie ik hier neven
Ey Laura quetst het niet,
't Is 't geen my dit verdriet
Komt op de schouders leggen.
Laet zien wat wil het zeggen.
Ghy kent het niet verstaen.
Zoo zal ik 't nochtans raên.
Hoe! dit is Daphne, maer het staet verkeert geschreven.
Wie wilt ghy ons doch door die naem te kennen geven?
Want herwaerts in dit ent
Het is een Nymph, wiens oogen
Kan nimmer zijn gebraght.
Eer laet de Satyr 't springen,
De Nachtegael het zingen,
Ghy Nymphjes zult in 't snee
Eer is dit bosch van boomen
Van water, eer deez' meidt
Uit mijne zinnen scheidt.
Daer heeft die teef alree de wegh my afgesneden.
Ik ga, maer toon haer haest de wraek van 't geen zy dede.
Maer Herder wilt doch toonen,
Waer deze Nymph magh woonen.
Is 't daer ghy zijt van daen?
Ghy moght het zoo wel raèn.
| |
| |
Een meit uit Noorderlandt
Wat vondt ghy doch in haer, dat u ontstal uw' zinnen?
Al wat ik ooit vondt, was wel dubbel waert te minnen.
Haer schoonheidt denk ik meest?
Daer d' uw het zeil voor strijkt.
Of haer welspreekentheidt?
Die d' uwe niet en wijkt.
Of was 't het braef getoy van haer verweende kleeren?
Ja kleeren, die haer lijf meer als u deez' vereeren.
Hoe, dunkt u, staen my deez?
Dat 's evenveel als ik daer warmt genoegh by vin.
Deez' sneden zweren my, dat ik geloof moet geven.
Ja Herder of ghy spot, daer 's niet veel aen bedreven.
Wat dunkt u van ons haier, op deze wijs gespreit?
Dat alle slordigheidt en is geen frayigheidt.
Wat houdt ghy van ons veldt en dicht beplante eiken?
Uw' veldt wijkt voor het ons en onze linden reiken
Zoo hoogh niet als 't geboomt, dat hier ten Oosten staet,
Doch wy zijn met ons Laen en Cingels wel verzaet.
Want d' eene Cingel ziet men met drie regels boomen:
De twee-boomd dicht hier by, is bosch gewijs volkomen,
Gelijk de Venus-Laen aen d' een' zy dicht beplant,
Van waer men door een Laen weêr gaet rontom het Landt.
Maer Pan houdt hier zijn Hof, en wat hebt gy doch ginder?
Al woont hy niet by ons, hy hoedt ons niet te minder.
En toonen hem, als wy hem zien, te grooter eer.
Zijn Satyrs zijn hier ook.
Het brengt te meerder gailheidt.
Wat raekt ons Meisjes dat?
't Strekt u tot minder vailheidt,
Het is een steek'ligh goet,
Dat nimmer goet en broet.
Ken dan ons Vrouw geslacht u tot geen minne trekken?
Mocht iemand iets van haer, ghy zoudt z' allen verwekken.
Want ghy gelijkt haer zeer
| |
| |
Met naem en met gedaente;
Dies, nam ik voor om aen te
Zoo 'k in mijn zelfs bevin,
Zoud ghy de voorste wezen.
Ik twijffel aen haer wezen.
Wien hoort de grootste eer?
Wiens min meest is verschenen.
Zoo zijt ghy Tyter dan, aen my het meest verplicht,
Die 't meeste toont, hoe ghy haer minne hebt gesticht,
En dat ben ik, ik zweert, noit heb ik durven zeggen,
Wat my op deze hals de meeste smert komt leggen,
Dan nu alleen om dat gelegentheidt toelaet.
Wat staeje: zoetert zegh? dus duisligh vol beraet!
Tast toe, ziet hier het gras en deze ruige blaren,
Die zullen ons voor 't oogh der klappers wel bewaren:
Tast toe, gebruikt uw lust, voldoet met een de mijn,
Denkt, dat ghy Daphne hebt, en meestert zoo mijn pijn:
Hoe Tyter wachtje noch? wie ken u van uw leven
Bequamer tijdt en stondt, als ik u nu doe, geven?
Ziet hier deez' naekte borst, en deez' bedekte schoot,
Zijn koestraers in uw' vreucht, en troosters in uw noot.
Wegh Laura al uw praet is niet dan moeit verlooren;
Doch kost ik zijn bekoort, gy zoud my eerst bekoren.
binnen.
Vol zuchten, kermen, wenen:
Wie had dat ooit gedacht,
Zoo een zou zijn te vinnen,
Dien wy niet zouden winnen.
| |
| |
Wijze:
Blijdtschap van my vliedt.
'k Meend, zy waren staegh
Noit ontfonkten ik zijn hert:
Tot zijn min getrokken wert;
Maer hoe dat ik meer zuchte,
Hoe Tyter meerder vluchte
Van my, liet my eenzaem staen:
Hoe ik hem meerder vleide,
Hoe hy te eerder scheide,
Latend' Laura vol getraen.
| |
| |
Om ons licht geloovigh goet
Steets te vlayen in 't gemoet;
Heeft Hero iets verkregen,
Kost d' ander iets bewegen,
Waerom zoud ik vol getreur,
Slijten mijn jonge dagen,
En mijn lenten brengen deur.
't Hondert-stedigh Creten
Haer, die hem zoo had verzien,
Is niet vreemt, want 't ken geschiên,
d' Hollantsche Meisjes klagen,
Dat haer min niet wordt ontfaen,
Zie ik niet voor mijn oogen,
Latend' my alleene staen,
| |
| |
Zwaerder zijn, als d' helsche pijn;
Tot aen d' ander wereldt zijn,
'k Hoop hy zal noch beklagen,
't Leet my van dezen dage
Door zijn stuersheidt aen gedaen;
'k Zal in de wraek mijn oogen
Noch al eens voeden mogen,
Hoort God maer mijn bidden aen.
Wat wensch ik Goden? neen,
Is door mijn quaet beleidt
'k Heb ook geen acht genomen
Maer zoo ik hem klagend vondt
Van Daphne, en zijn zinnen
Socht ik met zoet geweldt
| |
| |
Hen op mijn zy te winnen;
Om 't vluchten niet verloren;
Men niet in 't eerst bekoren;
Spreekt hem noch eensjes aen,
Wie weet hoe 't kan geschieden,
Hoe hy door 't tweed vermaen
Dit schou gemoed noch vliede.
|
|
Auteursrechtvrij