|
| |
| |
| |
Op d'eerste predicatie van Johannes Deknatel, als proponent
Gedaan den 2den February, Ao. 1721.
Over Johann: Cap: 15: vs: 5.
MYn Digt-lust, lang verdooft, voelt zig op nieuws ontvonken,
En aangezet door 't vuur van vrindschap, zig verpligt,
Niet om met keur van taal, myn Vaarzen op te pronken,
(Dat's boven myn bereik) maar om myn wens in Digt
Eenvoudig aan tebiên, en zonder zig te stooren
Aan vitters; dus myn Zang vrymoedig te doen hooren.
| |
| |
Vrind Deknatel, ik zie u dan verkooren
En openbaar den Broed'ren voorgestelt
Als Proponent; 'k vermogt met vreugt te hooren
Uw naam, en keur voor 't Broeder-tal gemelt,
Van elk be-aamt en goed gekeurt; der wyze,
Dat elk die keur inwendig scheen te pryzen.
Genadert om ter proeve voor te treeden,
Voor 't algemeen, verschynt ge, wyl 't gezigt,
Gansch bleek, ontdekt den schroom door al uw leeden'
Wen gy beklimt 't Hoog-kerkelyk gestigt,
(Den Predikstoel, gewyd tot Hemel-spraaken,)
Om dus 't begin van uwen dienst te maaken.
Daar weid ge in 't veld van Goddelyke Orak'len;
Daar weet ge uw reên, zo zedig in gelaat,
Zo ryk van stof, zo juyst aan een te schaak'len,
Dat elk verzet, en opgetogen staat;
Niet konnende 't bereik van uwe jaaren,
Met zulk een schat van kennis evenaaren.
| |
| |
't Gering bereik van 't menschelyk vermoogen,
Dat (ook hoe hoog by 't waanwys volk geagt)
Onmagtig is, en ydel in haar poogen,
Vergeefs den staat van 't waar geluk betragt;
Nogtans gesterkt door 's Heilands kragt van binnen,
Vermag (als hy) de wereld te verwinnen.
Deez' invloed, die zo kenbaar zig laat merken,
En 't vroom gemoed inwendig in zig voelt,
Uitwendig toont door Christelyke werken,
Is thans de stof, waar op uw reeden doelt;
't Geen Jezus zelf geviel, zyn Jong're schaaren,
Zin-speelende op den wyngaart, te verklaaren.
Hier leerd ge ons d'aard der eed'le Druive-boomen,
Uitwendig (als den Heiland) zonder pragt;
Maar hun, die eens de smaak dier vrugt bekoomen,
Begeerlyk, en vol eed'len leevens-kragt.
De wereld trotze een Christen in sieraaden,
Hy blinkt voor God in dierb're ziel-gewaaden.
| |
| |
Den Wyngaart-stam eischt warme zonne-straalen
En vetten grond, op dat zy weelig bloeyt:
Zo wil Gods Zoon in 't steene hart niet daalen,
Dat woest en wild met dist'len is begroeyt;
Maar eischt een hart dat zagt, ontleegt van 't kwade,
Ontfangbaar is voor 't vuur van Gods genade.
Hier word myn ziel met Hemel-vreugt bevangen!
Hier word zy door inwendig vuur geroert!
Hier smelt zy vast in 't heilige verlangen!
Hier word zy reeds ten Hemel opgevoert!
Wen zy u hoort met wel-doorwrogte reeden,
Den zin en kragt dier Beelden-spraak ontleeden.
't Zy gy den Stok, vereenigt met zyn Looten,
Beschout, en toont hoe Jezus en zyn leên,
Een lighaam zyn, wyl hy zyn stam-genooen
Maakt aan zyn lot en heerlykheid gemeen;
En wil hun stand met zynen evenaaren,
Indien zy maar in hem hun sap bewaaren.
| |
| |
Of 't zy gy toont, hoe 't onderling omwinden
Der ranken, strekt een beeld van liefde-werk;
Wyl zy, die zig door dezen band verbinden,
Zyn dood en hel, en al 't geweld te sterk.
Zy die door liefd' hun harten samen streng'len,
Genieten reeds op aard' den stand der Eng'len.
Of tragt den mensch in grootsch gemoed te boogen
Op zyne kragt, ( geswollen door den waan,
Daar veelen zig te schandig door bedroogen)
Gy leert hun van die dwaasheid af te staan,
Wyl elk, 't geen hy vermag, (gelyk de ranken
Aan hunnen stam) aan Jezus heeft te danken.
Maar, wilde ik al de zaak'lykheden melden,
Myn penn' besweek, te teer voor zulken last,
Zy wagt zulks van geleerde Letter-helden:
Des zy dees wensch, u kort'lyk toegepast.
Die gy niet zult (schoon min geleerd) veragten,
Dus doet uw aard en vrindschap my verwagten.
|
|
Auteursrechtvrij