Drie musjes
(1930)–Clara Asscher-Pinkhof–
Auteursrecht onbekend
[pagina 36]
| |
[pagina 37]
| |
Ze zit-ten naast el-kaar in de gro-te stoel. ‘Weet jij een ver-haal-tje?’ vraagt Frits. ‘E-ven be-den-ken,’ zegt Daan. Hij zit een poos-je heel stil. ‘Er was es,’ be-gint bij dan. ‘Er was es een tij-ger.’ ‘Nou, en toen?’ ‘En toen was er een man. En toen heeft de tij-ger de man op-ge-ge-ten.’ ‘En toen?’ ‘Toen was het na-tuur-lijk uit. Want toen de man op-ge-ge-ten was, toen was er niets meer om van te ver-tel-len.’ ‘He-le-maal niet mooi,’ zegt Frits. ‘Moe-der ver-telt veel mooi-er.’ ‘Ja, maar moe-der is ook al zo groot. | |
[pagina 38]
| |
Dan weet je van-zelf mooi-e ver-haaltjes.’ ‘Zal ik nu ver-tel-len?’ zegt Frits. Hij denkt ook e-ven na. ‘Er was es een leeuw. Maar dat was een heel zoe-te leeuw. Die at nooit men-sen op.’ ‘O,’ zegt Daan. ‘Wat at hij dan?’ ‘Hij at... hij at... Dat moet ik nog be-den-ken. Hij at bo-ter-ham. En hooi en gras.’ ‘Wat een zoe-te leeuw,’ zegt Daan. ‘En toen?’ ‘En toen heeft die leeuw op een keer die tij-ger ont-moet.’ ‘Wel-ke tij-ger?’ vraagt Daan. ‘Die van jou. Die stou-te, die een man op at. | |
[pagina 39]
| |
En toen zei de leeuw te-gen de tij-ger, dat hij ook zoet moest wor-den. Gras en hooi smaak-te nog lek-ker-der dan men-sen, zei hij.  Nou, en toen heeft de tij-ger het nooit meer ge-daan. En de leeuw en de tij-ger zijn vriend-jes ge-wor-den. Uit.’ | |
[pagina 40]
| |
‘Wat mooi,’ zegt Daan. ‘Weet je nog meer?’ ‘Nee,’ zegt Frits. ‘Als ik nog meer wil ver-tel-len, moet ik eerst aan moe-der vra-gen. Die moet me hel-pen be-den-ken.’ Frits en Daan gaan naar de keu-ken. ‘Moe-der,’ zegt Frits. ‘Ik weet geen ver-haal meer. Weet u er nog een?’ Moe-der beeft het wel heel druk. Maar ze kan toch wel e-ven hel-pen be-den-ken. ‘Ver-tel maar aan Daan van een stout jonge-tje.’ ‘Wat deed dat jonge-tje dan?’ vraagt Daan. ‘Die liet al de korst-jes van zijn boter-ham staan.’ ‘Nee,’ zegt Daan. | |
[pagina 41]
| |
‘Dat is geen ver-haal. Dat is echt ge-beurd.’ ‘Ja?’ vraagt Moe-der. ‘Hoe heet-te dat jonge-tje dan?’  ‘Daan,’ zegt Daan. ‘En hoe was het ver-haal ook weer ver-der?’ vraagt Moe-der. ‘Ik weet het niet,’ zegt Daan. ‘Ik wel,’ zegt Moe-der. | |
[pagina 42]
| |
‘Toen heeft zijn moe-der de korst-[jes] op een bord-je in de keu-ken ge-[zet]. En toen kwam het jonge-tje in de keu-ken. En toen heeft hij al-les net-jes op-ge-ge-ten. Toen was hij weer zoet.’ Daan zegt niets. Hij kijkt rond, waar het bord-je staat. Dan eet hij stil de korst-jes op. ‘O,’ zegt Frits. ‘Dat is net zo'n ver-haal als de tij-ger. Want die was ook eerst stout. En la-ter is hij zoet ge-wor-den!’ |
|
