Gedichten. Deel 2

[p. 140]

Verjaergroete aen Juff^r. K. v. Berg.

HEt jaer heeft weer zijn kring voltogen.
De Lentezonne aen 's Hemels bogen,

Breekt vroeger door de kimmen heen;

Verjaegt den donker van beneen,

En rolt, ten dienst der tegenvolken,
Min steil voorover in de wolken,

Nu Lentemaent, voor 't jonge kruit,

Des aerdrijks harden schoot ontsluit.

Ik heb voorhene met verlangen,
Uw Jaerdagh in geboortezangen

Geheiligt, en met vreugt gewijt;

Nu treft my weer de zelfde tijt:

Nu mag de Lentemaent weer roemen
Op telen van haer maegdebloemen,

Op roozelippen en den mont

Die minnaers frisch maekt en gezont,

En Leliën, zoo onbesprooken
In Katarinae 's jeugt ontloken.

Maer gy aenminnelijke maegt,

Die 't lievende ooge meer behaegt

Dan verschen daeu de flaeuwe kruiden;
Gy ziet, wanneer het warme zuiden

Voor 't noorden en de winter wijkt,

Hoe alle bloem het hart bezwijkt

En laet het hooft ter zijden hangen,
Met dorre en ingevalle wangen.

[p. 141]

 

Gedenk dan dat u jeugt al me

 

Zal onderzinken in de zee

 

Der jaren, die gelijk de stroomen,

 

Geduurig op elkander komen.

 

Aldus zie Mars uw tijt besteet

 

Wanneer hy keert in 't lentekleet.

1665.