Geboortedicht, Voor Jonkvrouw Elisabet Klara Buisero. Aen Mevrouw Anna Velters.
HOe komt de Zon zoo vroeg gebroken uit de kimmen,
Met zulk een nieuwem glans nu teffens op te klimmen,
Die lang te pruilen scheen, en eerst op dezen dagh
Begroet al 't aertrijk met een vriendelijken lach.
Indien de May op 't velt haer bloemen zou vertoonen,
En 't edelste geboomt met keur van bloesems kroonen,
Moest hare Bruidegom vertoogen zijn gezicht,
En zy zich bakren in dat alverquikkent licht
| |
Dat alles leven geeft. noch zouze 't zich getroosten,
Al rees de zonnekloot met flaeuwer vier in 't oosten,
Al stont zy zonder kroon en bloemen in den mont,
Zooze uw Elizabet, in 's levens morgenstont,
Met een geboortekrans na waerde kon begroeten,
Mevrouw, en hare smart door haren dienst verzoeten.
Bedriege ik my? of bloeit het alles op dat woort,
En brengt het land een schat van veltviolen voort
En riekenden narsis, verquikt met versche beken,
En Venus bloem noch met Adonis bloet bestreken?
Zoo ist. de May ziet u met duizent lonken aen,
Klein Maegdeken, en gy, als of gy 't kon verstaen,
Weet dat bevallig mondje en wezen me te trekken
Tot lachen, en als blijde uw armtjes uit te rekken,
Te zwieren vol van lust; daer 't alles aen u leeft,
En hoe gy u beweegt, alree zijn welstant heeft.
De Hemel, die zoo vroeg zich toont tot u genegen,
Wil uw geboorte zelf niet laten zonder zegen,
De vrede, die u eerst de rust heeft voorbereit,
Zit zelver aen de wiege, en zust u alsge schreit.
Slaep nu gerust, ey slaep. de donder der kartouwen
Afrollende op het strant, zal u niet wakker houwen
Of stooren, als de vaek al zacht uw geesten dooft
En zijne wieken dicht komt sluiten om uw hooft.
Hoe zoud gy in uw slaep met ongeruste vlagen
Geduurig schrikken, en 't benaeude hartje jagen,
Zoo 's vyands oorlogsvloot noch wekte 't gantsche land,
En blixemde weerzyts op 't Zeeusche en Vlaemsche strant.
Nu leg de goude bel, al schijntg'er toegenegen,
Ter neder, 't voegt u een olijfkrans te bewegen,
Of jeugdige Laurier. die bladen kraken me,
En zijn de zege toegeheiligt en de vre.
Ook heeft de frissche kleur iets om het oog te strelen,
Neen, sluit uw oogjes toe, zy zullen harten stelen,
| |
En hebben reets een vonk van dat vermogent vier
't Geen alles blaekt, maer met een aengename zwier.
Wat zultge slaven noch van uwe schoonheit maken!
Wat zult gy fiere maegt, al jongelingen blaken,
Met een verliefde vlam op uw vrou Moeders spoor!
Dan krijgt noit Man, als die uw Vader volgt, gehoor,
Zoo eerlyk van gemoet, zoo rustig en rechtschapen,
Meer edel door zijn deugt en wijsheit, als zijn wapen.
Dan zal uw Moeders schoonte, u ryklyk megedeelt,
(Doch die nu onvolmaekt maer in uw wezen speelt)
Met heerelyker glans in Klara weder stralen,
En schijnen haer verlies met winst weer in te halen.
Want ongevoelig plukt de tyt, die duuren haet,
De Bloem der Schoonheit af en schenkt die aen haer zaet.
Ook is het schoonst saizoen van 't jaer voor u verkooren:
Want Venus zelve is me als gy, in Mai gebooren.
De Hemel, die zoo milt tot uw geluk zich toont,
Die uw gezegende Echt met zulk een dochter kroont,
Late u met uw gemael, noch lang die vreugt beleven
Mevrouw, tot uwe Klare, uit kuische zucht gedreven,
Haer brave stam verryke; en tele u neven aen,
Die op het loflyk spoor van hunne Grootvaêr gaen.
|
|
Auteursrechtvrij