|
| |
Maykrans Ter Bruilofte van Tomas Teiler, en Fransina de Waale.
DE Mayzon lonkte met veel lieffelijker straelen
De rode kimmen toe, geboomte, berg en daelen
Verquikten, al het velt door 't konstige penseel
Van vrou Natuur bemaelt, gelijk een tafereel,
En tot een bloemtapijt door hare hant geweven,
Scheen een vioolendaeu ten lippen uit te geven.
De droeve nachtegael vergat nu eens haer klagt,
En vloekte Tereus niet om zijne zusterkracht:
Zy zong een zoeter toon, dan alsze, dol van tooren,
Den echtschoffeerder daegt, en noopt de wraek met spooren.
| |
| |
Toen Jonkvrou May, het hooft gehuldigt met een kroon
Van geele boterbloem, narfis en hofadoon,
Dus Citheree begroete, op haren lentewagen:
Idalische Godin, die, met uw welbehagen,
Ons d'eer vergunde, om in uw dienst te zijn gewijt,
Gy ziet hoe trou ik my in uw geboden quijt;
Hoe 't alles met den knoop der Liefde zich laet binden,
Nu wy, gekoestert van de warme westewinden,
En met een schooner glans, geheldert van de zon,
Al 't aardrijk openen, en eene volle bron
Van min haer aderen en takken uit zien spreien.
Nu is geen doffer van zijn ringelduif te scheien.
De zonne zelf, van min tot in het hart gewont,
Omhelst de borst der aerde, en streelt haer frisschen mont,
Zy ziet den Bruigom aen, die heerlijk uitgestreeken
Met hemelsch diamant, haer' boezem wenscht t'ontsteken
Met wederliefde, en och, wie zou de min weêrstaen!
Zy voelt den zelven brant, zijn vlamme steekt 'er aen.
De gansche werrelt strekt de minnevonk voor tonder.
Uw magt wint velt, en brengt de huwlixhaeters onder.
De duinbeek vrijt den beemt en bleekwarande uit zucht
En kuissche minnetocht, het water en de lucht
Versterken uw gebiet: maer 't menschdom, boven allen,
Komt u eerbiediger als oit te voet gevallen.
De lentemaent, die met mijn' naem op 't voorhooft praelt,
En zoo genadig wort van uwe gunst bestraelt,
Verrijkt uw hoog altaer, versiert met myrtfestonnen
En d'eedle roos, geplukt aen Ciprus waterbronnen,
Door eenen rijken oogst van zielen, die geraekt
Van uwen minnepijl, vast quijnen; yder blaekt;
Maer Teiler, krachtiger getroffen met de schichten
Van uwen minnezoon, door lenden en gewrichten,
Heeft nu geen noort star, als de hoope van zijn min,
En 't schoon gezicht van zijn beminde vyandin,
| |
| |
En levende op gena der schoone, die haer ooren
Voor zijn gebeden stopt, en van geen min wil hooren,
Ziet niemant williger zich geven onder 't juk,
Maer duizent boven hem verheven in geluk.
Hy slijt al treurende zijn ongeslaepen nachten,
En smeekt de minnegoôn met vruchtelooze klagten.
Wy horen dikmaels, hoe de boschgalm, zelve moê,
Hem kaetste al staemlende zijn eigen zuchten toe.
Waer vint de minnaer eens verligting in zijn smarte?
Zoo ik, meêdoogende, niet neem zijn rou ter harte,
En u o koningin! beweege; om met uw magt,
Waer voor het al bezwijkt, die niemant heeft veracht
Als tot zijn eigen straf, de koele te beweegen,
Vervreemt van Liefde, en nu tot eenzaemheit genegen,
Op datze met haer gunst bekroone zijne trou.
Nu, noemze my; wie is die schoone en wreede vrou,
Die niet wort omgezet door traenen noch gebeden?
Dus vraegt de Minvoogdes: z'is u gelijk van leden,
Een zelve deftigheit blinkt uit in haer gelaet,
Godin, hervat de May: de lasterende haet
Is stom voor hare deugt, en wil zy iets verwijten,
Tis min, als Momus u te schamper toe dorst bijten,
Om 't kraeken van de muil, op Thetys hemelfeest.
Haer schoonte en wijsheit schoeit op een verheeven leest.
Het spoor der reden is de richtsnoer van haer leven.
Een onbekrompen hant, een rustigheit in 't geven,
Ver van verquisting en berisplijke overdaet,
Houd hare miltheit in de gulde middelmaet.
Gelijk hy mee, voor wienwe uw godheit komen smeeken,
Vervreemt van eigenbaet, de wortel der gebreken,
Dat roofgedrocht vervloekt, haer giftige adem vliet,
En door 't blanketzel haer mismaekte troni ziet.
Vrou Venus kende voort de Bruit uit deze reden.
Hoe, zal Fransina, die my korts heeft aengebeden,
| |
| |
Voor mijne huwlijxwet gebogen, nu voortaen
Onze oppermogentheit en scepter tegenstaen!
Riep d'Acidalische Vorstin, wy zullen 't weren,
Wy weten met een wenk die luimen om te keeren.
Natuur lei zoo veel geest en schoonheit niet dus milt
Aen haer te koste, om die onnut te zien gespilt.
Dit sprakze naulix, of de Bruit, in 't hart bewoogen,
Begroet den Bruidegom met vriendelijker oogen.
De wolk van strengheit smelt en glipt uit haer gezicht.
Zoo heeft mijn zangnimf stof om in een bruiloftsdicht.
Te loven uwe keur, uw vreugde in top te haelen,
O Bruidegom! die vast de flauwe zonnestraelen,
Met vreugt ter westkimme af ziet struikelen in zee.
De vrolijke Avontstar verheft zijn hooft alree,
En schijnt tot uwen dienst de briesschende genetten
Den toom te vieren, en zijn loop meer voort te zetten;
Zy rooken onder hun garreelen, 't montstuk, wit
En drijvende van schuim, toont hoeze zijn verhit.
Nu wort het tijt de vrucht van uwe min te plukken.
't Gestarnte zelve ziet vernoegt uw wensch gelukken.
De schone Cypris heeft het bruiloftsbed bereit
Met hare hant, en met haer rozengaert bespreit,
En geur van kassie en kaneel, aen Ganges stroomen,
Den Fenix van zijn hoog kaneelaltaer ontnomen.
De minnegoden staen gereet, om hant aen hant
De Bruit te leiden naer de huwlijxledekant.
Nu Bruigom, nu is 't tijt, de roozen van haer wangen
Te kussen, klevende om den blanken hals te hangen,
Twee zielen ondereen te mengen tot een kroost.
Hoe ist? bedrieg ik my Fransina, dunktme bloost,
Van eedle schaemte, en schijnt te spreken, 'k wil uw pijnen
Mijn Teiler, zalven, kom, maer achter d'echtgordijnen.
Gaet heen gelukkig paer, en eer noch eens de May
De vruchtbre velden kleet met hare bloemlivrey,
| |
| |
Eer 't Twelingteeken weêr u vriendlijk leert omhelzen,
Het Haerelemmer bosch de takken van zijn elzen
Met weelig mayloof kroont, en 't Spaeren aen zijn' kant
En zilvren waterstroom den breeden mayboom plant,
Zie ik een' jongen zoon uw zorgen rijk betaelen,
En mengen in een stam de Teilers, en de Waelen.
|
|
Auteursrechtvrij