Ter bruilofte Van den Ed: Heer Joan Buysero, Heer van Hulshout &c. En d'Ed: Jonkvrouw Maria Engels.
MEn ziet den minnaer met meer weelde triomfeeren,
Die, nae veel wederspoet, de kans in 't laetst ziet keeren,
En nae hy vruchteloos lang heeft zijn min vertoont,
Die eindlijk nae zijn wensch met weermin vint gekroont.
Dat bitter ongedult, met lieffelijk verlangen
Getempert, vreeze en hoop, die steets het hart doen hangen
In twijffeling, en vast aengroeiend meer en meer,
De zinnen slingren, als een onrust, heen en weer,
En wat de Liefde meer met zoo veel ongenoegen
Vermengelt, eer zich recht twee zielen samenvoegen,
Verstuiven teffens als een ydle damp en wint,
Als 't minnevier eens plaets in 't hart der Liefste vint.
Zoo Juicht een zeeman, lang op d'ongestuime golven
Gesolt, nu boven 't hooft in 't pekelschuim bedolven,
Nu weer ten hemel uit dien asgront opgevoert;
Terwijl een dolle orkaen braveert, het grondzant roert,
En al den oever schud, aengierende op zijn wieken,
Wanneer matroos, zoo drae de dageraet komt krieken,
En d'oosterkimmen verwt met purper in 't verschiet,
'T gewenschte land ontdekt, vergeet nu zijn verdriet,
En prijst met grooter lof den zachten schoot der haven.
Den Bruigom, menigmael in wanhoop als begraven
Voorheen, ziet met meer glans de vreugd ten oogen uit,
Nu hy een Engel zal omhelzen tot zijn Bruid.
| |
Die overwinning, met zoo groot een vlyt verkregen
En onvermoeide trouw, is waerlijk hoog te wegen;
En 't is een zege, daer niet yder roem op draegt,
T' ontfangen in een prys een Engel, en een maegd.
Het onweer voelt hy nu bedaert in zijn gedachten;
En denkt met lust te rugge aen zijn gewaekte nachten.
De minnezorg verdwijnt en d' afgestreden rouw,
Wanneer hy nu zich 't zoet verbeelt van zijne trouw;
Die houd met blydschap al zijn zinnen opgetoogen.
Hy ziet zich blint in zijn Mariaes vriendlijke oogen:
Dat zijn twee zonnen, die voor hem noit ondergaen,
Maer onbenevelt aen een heldren hemel staen.
De lonkjes die zy geeft ter sluik, zijn zoo veel straelen,
Die met verquikkend licht tot in zijn harte daelen,
En zetten 't in een gloet, die, als hy streelt en kust;
Ten deele weder op haer lippen wort geblust,
En wederom ontvonkt. noch staet u meer te wachten,
Daer u mijn zangheldin maer volgt met haer gedachten.
De middernacht schiet reets van boven steiler neer,
En al 't gestarnte rolt op 't aspunt van den Beer.
Het Bruiloftledekant, bestrooit met Myrteblaeren,
De Liefde toegewijt, verlangt om u te paeren!
Daer gy zult smelten in uw Engels kuischen schoot,
En sterven, vol van vreugde, aen een verliefde doot,
Zoo wachtenwe, eer de Maen aen 'shemels blaeuwe transsen
Noch negenmaelen zal vernieuwen hare glanssen;
Een Jongen zoon, die om zijn hoope en stam bemint,
'T geslacht van Buysero aen Engels vaster bint.
Daer 's Grootvaers kloek beleit ten dienst der Zeeusche steden
En Staeten, waer zijn raet en ernst wort aengebeden;
En 's Vaders geest in speelt, en loffelijke deugt.
Zoo deele Zeelant diep in uwe Bruiloftvreugt.
|
|
Auteursrechtvrij