Uit het hart!

[p. 197]

Groene Oogen

Wie kent er het lied of de sage,
Wie kent ze niet allebeî;
Van eene waternimfe,
Die heette Lorelei?
Zij zat op een rots langs het water,
En lokte met oogen en mond
Den armen eenvoudigen schipper,
Tot dat hem de maalstroom verslond.

[p. 198]

 

Ik ken eene vrouw of een maged,

 

Zoo snood als de nimf van het lied;

 

Haar schoonheid is even verleidend,

 

Maar zingen behoeft ze niet.

 

Men ziet ze langs straten en wegen,

 

Men vindt ze op het feest, in de kerk;

 

Zoo glansend en diep zijn haar oogen,

 

Haar boezem zoo koud als een zerk.

 

 

 

Zij zingt niet zoo als de nimfe;

 

Maar sterker dan woorden en zang

 

Bedwelmen haar groen-blauwe oogen,

 

En nemen het hart in bedwang.

 

Dan drijft u op hare stappen

 

Een onweerstaanbaar gevoel;

 

Haar blik lonkt zoo lokkend en machtig,

 

Haar harte blijft immer koel.

 

 

 

En met haar groen-blauwe oogen

 

Heeft ze een maal gezien naar mij;

[p. 199]

 

Sinds hoor ik in 't diepst mijner ziele

 

Een wondere melodij.

 

Des dages, door 't woelige leven,

 

En ook in den stillen nacht,

 

Klinkt immer en immer en immer

 

Een stemme zoo heimlik en zacht.

 

 

 

Zoo heimlik en zacht is die stemme;

 

Toch bruisen mijn zinnen en bloed;

 

Zoo week is de blik dezer oogen;

 

Toch brandt hij met zengenden gloed.

 

Ik wil aan den toover ontsnappen

 

En 'k volg steeds, bedwelmd en gedwee...

 

Eensdaags zal dat oog mij verslinden

 

Als de afgrond der kuilende zee.