Sintels

[p. 11]

Wandeling
[met Eddy]

Wat nimmer vers geworden was
heb ik den vriend beleden
in woorden, stroef en wars
als hars, en zeer ten deele.

Met mij in het moeras
ging hij tusschen de stelen
van een helwit albast.

Ik weet niet hoe ik genas
achter zijn dichte oogleden,
van angst om dit gewas.

Maar toen hij weer ziende was
stonden er bloemen, vele,
nog zonder naam in het gras.