Eurydice

[p. 27]

Dans

De blanke vloeren van den morgen drijven
tegen uw voeten en gij staat
tusschen blauwe planetenschijven,
duizelend van den dood.

De lange winden, die u verder schuiven,
doen u bewegen uit het lood
en diepte krijgen en vanzelve heffen
het hoofd, de armen, het gelaat.

Wij zijn teveel seconde om het te beseffen
wat wakker worden gaat;
wat nooit gestorven is binnen de effen
opstandingen aan den anderen kant.