Cryptogamen

[p. 49]

De verdronkenen

Hun hoofden hebben zij bijeengelegd
dien laatsten nacht.
Voor zij te water gingen hebben zij gezegd:
vaarwel en wacht.
En ieder is toen voor zichzelf verdronken, want een ander
kan niet voor mij verdrinken, maar zij kwamen
weer boven en toen vonden zij elkander
onder de bruggen drijven met hun hoofden.
Onder bruggenhoofden door met hun gelaten
is het water zeer voorzichtig, zijn de stroomen
aan de kanten bijna hooger, dat de steenen
hun geen kwaad meer zullen doen;
zien zij niet den onderkant der straten
over hun oogen glijden,
zien zij niet hoe te benijden
of ze zijn - de bruggebogen
worden kleiner en ik grooter
waar ik sta en zie hoe hij
ligt naar haar gezicht gebogen,
dat gericht is naar omhoog en

[p. 50]

 

alles weet van onder water,

 

dat de lichamen nu zonder

 

bed meer zijn en schuin naar onder

 

in het diepe steenelooze;

 

maar wat zullen handen vinden

 

in een einde, zelf gekozen,

 

anders dan de handen in de

 

eerste nacht vanzelf ontdekt,

 

o de grondelooze sponde

 

van dit slapen, zóó volstrekt,

 

dat de bruggen er in sluiten

 

tot een weifelooze stip

 

en de wereld buitensluiten

 

zonder wuiven, zonder snik.

 

 

 

(Naar een prent van Steinlen)