Afvaart

[p. 61]

Gezicht

De avond valt grondzwart onder de sterren,
de keien zijn zoo heimelijk en week
of het haar eigen aangezicht geleek
dat daar uit op is komen wellen.
Oogen, waarin het streven stond
mij tot den dood te vergezellen,
zijn in de steenen vast geweest;
maar zweven nu zonder ontstellen
over de kerkhoven der streek.