Afvaart

[p. 35]

Verbeiden

De hemelen houden mijn gelaat geloken,
de tijden glanzen over mijn
handen voorbij, ik blijf ontbroken
aan ieder noodlot, omdat gij mij
met een droom bedwelmde die is uitgekomen:
hoe lang lig ik hier, dat ik u verbei,
als een bloem aan de eeuwigheid ontloken,
terwijl ge naar uw horizon zijt overgestoken,
waarvan ik het land voel bewegen in mij.