Afvaart

[p. 30]

Eenzaamheid

O ruiten mijner eenzaamheid
waarlangs de avondstroomen nemen
hun beddingen, water en licht
vermengen zich voor mijn gezicht
geruischloos tot een glanzenvollen schemer;
alles in alles vloeit terneder,
ik nog alleen blijf opgericht:
een in zichzelf versomberd teeken.