De zangvogeltjes. Deel 7

13. Het Bloemenbal.

In vlugge wals-maat.

1. De bloe - men der wei - de zij spra - ken:
Wij wil - len dan - sen van nacht. Die vreug - de
2. De vo - gel - tjes rie - pen: Wij zin - gen,
Als gij te dan - sen be - geert, Dat gij de
3. Daar lie - pen de bloe - men met haas - te,
En schaarden zich in een rij; De hand ge-
4. Wat dans - ten de bloe - men ma - nier - lijk
Dien lan - gen zo - mer-schen nacht! Zij draai - den,
5. Des an - de - ren mor - gens toen hin - gen
Ver - slapt de bloe - men ter neer. Zij spra - ken:

[p. 19]

1. zul - len we sma - ken In on - ze zaal, vol
pracht.’ Het beek - je sprak: ‘Ja, schreê voor
schreê, Dan dans en spring ik ook nog meê. Ik
wil de bloem-kens ver - ras - sen, Als zij hun
voet - jes was-schen.’}La la la la la la la
2. maat bij het sprin - gen Van nacht toch niet ont-
beert’ De maan toen sprak: ‘Dat staat mij
aan! 'k Wil heel hoog aan den he - mel staan. 'k Zal
al mijn lich - ten ont - ste - ken, 't Moetaan geen
pret ont-bre - ken.’}La la la la la la la
3. reikt aan haar naas - te, Be - gon de dans zoo
blij. Elk voog - lijn zong, en dat niet
kwaad; Elk bloem-lijn sprong, juist in de maat. Het
beek - je hup - te te - vre - den: De maan keek
naar be - ne - den.}La la la la la la la
4. keer - den zoo sier - lijk - De maan be - scheen haar
pracht. De bloe - men al - len, groot en
kleen, Nu op dan neêr, ze zweefden heen: Geen
die haar krach - ten wat spaar-de: Zij zon - ken
mat ter aar - de.}La la la la la la la
5. Voor al - le din - gen, Wij dan - sen nu niet
meer! Ach, de ee - ne riep aan de an - dre
toe: ‘Mij pijnt elk lid! ik ben zoo moê! Maar
kla - gen kan ons niet ba - ten - Wij moe - ten
't dan-sen la -ten.}La la la la la la la

[p. 20]

la la la la la la la la la la la la la
la la la la la la la la la la la la la la.