|
|
|
| |
| | | |
XIII. Hoe Dikkie door de wilden als een godheid wordt vereerd.
Wat voelen zij zich hier gerust
In 't rijtuig, en wat gaat met lust
De reis thans door de velden voort,
Waar alles oog en hart bekoort!
Men rust en slaapt en drinkt en eet
In de open lucht op 't grastapeet.
Het duurde zoo een week of drie,
Toen riep vriend Petrus plots: ‘Ik zie
Daar ginds een zwarte streep. Zoo waar,
De linie is 't of de Evenaar.’
‘Daar gaan wij heen!’ klinkt nu terstond
Uit aller reisgenooten mond.
‘Maar door dat bosch, je weet toch wel,
De zon, die brandt ginds dubbel fel,’
Sprak Piet ‘en 't woud is hoog begroeid
En door een flinken stroom besproeid.’
Toet! toet! En binnen een kwartier
Is men bij bosch en bij rivier.
| | | |
Doch nauw zijn zij er aangestoomd,
Daar klaut'ren uit het hoog geboomt
Wel honderd wilden, geel en klein,
Die dadelijk bij de auto zijn.
Eerst dansen zij om 't rijtuig rond,
Dan knielen ze allen op den grond
En toen vriend Dik voorover boog,
Toen staken zij een hand omhoog
En hieven zij een loflied aan
Ter eere van de volle maan,
Hun godheid, want Dik's gladden bol
Dien zagen ze aan voor 't maantje vol.
Dan tilden ze in een oogenblik
Uit d'auto den verbaasden Dik
En droegen hem in plecht'gen stoet
Naar 't boomen-dorp, met vreugd begroet
Door de and're wilden, jong en oud,
Die kwamen aangesneld uit 't woud.
| | | |
Vriend Petrus vatte dra 't geval,
Al was dit onverwacht en mal,
En stelde de and're twee gerust.
Nel zag nu 't eerbetoon met lust
En speelman streek (die leuke baas!)
't Bekende lied van Sinterklaas.
Doch ook aan speelman, Nel en Piet
Bewees men hulde, zoo gij ziet,
- Men zag 't gezelschap van de maan
Natuurlijk hier voor sterren aan -
En droeg hen ook de boomen in,
Al was 't volstrekt niet naar hun zin.
Zoo kwam men in het bosch en ras
De maangod Dik geheschen was
Op een der hoogste boomen top.
Wat blonk daar mooi zijn kale kop!
Wat zat hij daar vol majesteit!
Als ware 't Diaan in werk'lijkheid.
|
|
|
Auteursrechtvrij
