Het zanduur van den dood

[p. 41]

Verzen

Kinderen speelden voor de open ramen;
dit duurde lokkende geheel de dag,
maar ik onttrok mij aan dit speels gezag
over mij, weigerde het te beamen

en speelde verder met verloren namen;
reeds stond de avond aan de grijze ruit,
- steeds verder zwierf der kinderen geluid -
toen lei ik zwijgende mijn verzen samen

en woog met aarzelende hand de buit,
rekende twijfelend de porto uit,
zocht een adres, begon iets te verzinnen.

Aan wie verzend ik hen, dacht ik, naar waar?
Ik gooide hen verdrietig door elkaar
en liep de tuin door en het najaar binnen.