Het gevecht met de muze

[p. 38]

Chanson assez triste

Ter dood ben ik veroordeeld,
al weet ik niet wanneer;
maar dàt het was en wààr het was
herinner ik mij zeer.

De boomtak is gebroken,
het galgentouw gescheurd,
omdat ik naar den hemel
mijn ogen heb gebeurd;

ik snikte naar de sterren
en snikte naar de maan,
toen zijn de ladder en het koord
als in den droom vergaan.

Maar nog voel ik de doodskou
en aan mijn hals de streng
en het is zonder vreugde
dat ik het leven leng;

want overal heerst doodskou
waar ik mij wend of keer;
ter dood ben ik veroordeeld,
al weet ik niet wanneer.