Het gevecht met de muze

[p. 30]

Kleine liederen van de maan

1

De sterren waren als ogen

van verscholenen, stralend gericht

op de aarde, die hijgende diep

om de geheim bedrevene zonde

met de uitrillende blonde

maan verrukkelijk sliep.

2

De nacht zweeft duizelende

door het stelsel der sterren

en door het donker drijft

talmend de maan:

er valt niets meer te erven,

alles verleerde te zwerven,

alles koos vastere baan.

3

De maan schoof langs de vensters heel de nacht,
van de rotonde waar ik slapend lag;
eensklaps ontwaakt' ik rillende en zag
aan het plafond beweeglijk spinnenrag.
Ik nam de bezem, ging waanzinnig schrobben,
stak in mijn mond handenvol spinnenkoppen,
grijsachtig-tragen met een bek en ogen,
toen moest ik deerlijk braken, slag op slag.
Des morgens vroeg bekeek ik met een lach
het laken want ik had weer bloed gespogen.

[p. 31]

4

De dag kiert door de ramen

met een zo grijze gemeenheid

dat ik het hoofd weer beur

onder het donkere laken

en het gemis aan luiken

als een verlies betreur.

5

Eenzaam ben ik,
dat beamen de sterren;
eenzaam ben ik
en dat beaamt de maan;
ik zie mijzelve op de kade gaan
als van de maan gezien, eindeloos verre.
Want ik behoor allang niet meer mijzelf,
ik viel het kwaad ten prooi en de ontbinding,
maar iets in mij - ik zelf? - nam afstand van
dat ander, loop er honderd passen achter,
ontmoet het in een hoer en overnacht er.