Gedichten

[p. 109]

Toen trad de Dood binnen

Toen trad de Dood binnen,
Hij zette zich op een stoel,
Zijn hand streek over het linnen,
Dat werd ontzettend koel;
Hij knikte en lachte weldadig,
Hij bood mij een zilveren fluit.
‘Blaas daardoor,’ zei hij genadig,
‘Je laatsten adem uit,
Want je hebt altijd gezongen
En waarom dan nu niet?
Als ik kijk zie ik in je longen
Nog den adem voor één lied.’
Ik wilde de fluit aannemen
Maar kwam niet weg van den grond,
Toen rekte hij zich op zijn teenen
En stak de fluit in mijn mond.
Ik blies, maar het was zoo treurig
Dat hij weende alwaar hij stond.
‘Wie zoo speelt,’ zei hij, ‘blijve in leven,
Want hij is reeds ten doode gewond.’