Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 20

[Frederik Winter]

WINTER (Frederik), den 7den Mei 1712 te Udem in het Kleefsche, waar zijn vader Nikolaas Winter als Pruisisch ambtenaar woonachtig was, geboren, genoot zijne akademische opleiding sints 1731, eerst te Duisburg en daarna te Leiden, waar hij den 15den Junij 1736 tot doctor in de geneeskunde bevorderd werd. Aan zijne toen in het openbaar verdedigde dissertatie de motu musculorum viel de eer ten deel onder de Disputationes anatomicae selectae van Haller herdrukt te worden. Naauwelijks was er na zijne promotie een jaar verloopen, toen hij de aanstelling ontving tot lijfarts van den toenmaligen prins van Oranje-Nassau, later Willem IV. Door den invloed van dezen zijnen beschermheer werd hij in 1740 aan de hoogeschool te Herborn beroepen, welke betrekking hij ruim drie jaren later verwisselde met het hoogleeraarambt te Franeker, werwaarts hij 25 Junij 1744 beroepen werd, om in plaats van den hoogleeraar Wyer Willem Muys, die 19 April 1744 gestorven was, de genees- en scheikunde te onderwijzen, waaraan in 1747 ook het onderwijs in de kruidkunde werd toegevoegd. De oratie door Winter niet terstond bij zijne komst te Franeker, maar eerst later bij zijne plegtige inwijding op 24 April 1746 uitgesproken, behelsde vooral de toepassing zijner reeds vroeger ontwikkelde denkbeelden op de natuur- en kunsthulp, zooals deze de hoofd-inhoud der praktische geneeskunde uitmaken. Den 8sten Aug. 1747 naar Leiden beroepen, aanvaardde hij het gewone hem aldaar opgedragen hoogleeraarambt in de geneeskunde, met eene op 23 October uitgesprokene oratio de motu vitali et irritabilitate fibrarum, die echter evenmin als zijne den 8sten

[p. 318]

Februarij 1751 uitgesprokene rectorale oratie schijnt gedrukt te zijn.

Nog in hetzelfde jaar van zijne komst te Leiden werd, bij besluit der algemeene staten, de waardigheid van lijfarts van den genoemden prins, erfstadhouder der vereenigde Nederlanden, aan den hoogleeraar Winter opgedragen, gelijk dit weder een jaar later geschiedde ten opzigte van diens zoon, den toenmaligen erfprins. Hij overleed den 17den November 1760. Zijn lijk werd 21 November in de St. Pieterskerk begraven.

Men heeft nog van hem:

Oratio de certitudine in Medicina. Leov. (s.a.) fol.

Oratio de certitudine in Medicina practica. Franeq. 1747 fol.

Zie Vriemoet, Ath. Freriacae, p. 252; te Water, Narratio, p. 223; Siegenbeek, Gesch. d.L.H., D. I. bl. 298, D. II. bl. 201, 202; Suringar, Verval van het klinisch onderwijs na den dood van Boerhaave. Waardeering van het Dynamische element in de theor. leer van Gaubius en Fred. Winter; Schotel, Leidsche Hooges.; Nederlandsche Jaarboeken, D. V. St. 2, 1751, bl. 1018-1021; Claessen, Progr. inaugur. Cl. F. Winteri, Herborn, 1740; W. Burchardi Progr. de Professoribus qui in arte salutari nostram illustrarunt Academiam, Herb. 1745 fol.; Acta Lips, Vol. IX. p. 566 seq.; Verwoert; Kobus en de Rivecourt.