Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 20

[Didericus Adrianus Walraven]

WALRAVEN (Didericus Adrianus), zoon van Joannes Walraven en Gosuina ten Gilde, werd den 27 Februarij 1732 te Zwolle geboren, bezocht aldaar de Latijnsche school en was reeds op zijn 15e jaar geschikt om naar de akademie te Groningen te vertrekken. Hier bezocht hij de gehoorzalen van Nicolaas Engelhard in de wijsbegeerte, Paulus Chevallier in de godgeleerdheid en N.G. Schroeder in de Oostersche talen, verdedigde een de voto Iepthae en werd predikant te Randwijk, waar hij o.a. de jonge Ever. Scheidius in de beginselen der Oostersche talen onderwees en tot hoogleeraar in de godgeleerdheid aan de hoogeschool te Duisburg benoemd werd. Hij sloeg dit beroep af, werd vervolgens predikant te Warmond, Elburg en Harderwijk, van waar hij in 1774 ter bekleeding van het hoogleeraarambt in de Oostersche talen en oudheden naar Amsterdam vertrok. Hij aanvaardde die taak den 18 October met eene Or. de linguarum et antiquitatum orientalium studio inter generosae mentis et

[p. 44]

praestantis ingenii juvenis magis magis que promovendo. Zes jaren later werd hem het onderwijs in de gewijde uitlegkunde opgedragen met eene or. de hermenentica sacra cum linguarum atque antiquitatum studiis necessario copulanda. Tenzelfder tijd werd hij tot prediker van het athenaeum aangesteld, welken post hij 7 jaren later nederlegde. In 1800 werd hij visitator der Latijnsche scholen en overleed den 5 Julij 1804. De hoogleeraar Cras vereerde zijne nagedachtenis met een lofrede. Zijn dissert. de voto Iepthae vindt men ook in Syllage dissertationum sub praesidiis Schultensiorum et Schröder editorum. T. II.

Zie Kunst- en Letterb. 1804, D. II. bl. 36; 1805, D. I. bl. 179; Kobus en de Rivecourt; Verwoert; Glasius, Godgel. Ned.; van Lennep.