Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 18

[Evert Jan Thomassen A Thuessink]

THOMASSEN A THUESSINK (Evert Jan), zoon van Mr. David Thom. a Thuessink, burgemeester te Zwolle, zag den 6^den Augustus 1762 het levenslicht. Hij genoot in zijn jeugd het onderwijs van den rector Abresch, en toen hij, 12 jaren oud, reeds den cursus gemaakt had en de universiteit kon bezoeken, vertrouwden hem zijne ouders ter verdere opleiding aan den rector Schultze, te Oldenzaal. Aan de Geldersche hoogeschool beoefende hij de wijsbegeerte en geneeskunde, en verwierf in de eerstgenoemde, den 21^sten Junij 1782 den doctoralen graad, na het verdedigen van een Tentamen philos. de analogia cognoscendi praesidio (Harderw., 1782). Nog in hetzelfde jaar werd de twintigjarigen jongeling tot hoogleeraar in de philosophie te Franeker benoemd. Liever echter dan zoo vroegtijdig den katheder te beklimmen, wilde hij onder van Geuns en Forsten de geneeskunde beoefenen. In 1783 vertrok hij naar Leiden, waar hij in 1785 tot Med. Dr. gepromoveerd, werd na de verdediging eener Diss. de opii in syphitide usu, observatis probato. Intusschen had hij ook op eene reis naar Parijs, Londen en Edinburg, in groote hospitalen zoowel als door den omgamg met mannen als Cullen, Black en Monro in 1784 een schat van kennis verworven, welke hem als arts, eerst te Zwolle, daarna te 's Hage, een drukke praktijk bezorgde. Daarbij vestigde zich zijn wetenschappelijke naam, toen hij de resultaten door Engelsche geleerden verkregen, in onze moedertaal bekend maakte. Vruchteloos werd hem de leerstoel van Geuns te Harderwijk aangeboden, doch hij aanvaarde dien van Groningen, na den dood van Verschuir. Den 26^sten November 1794 hield hij zijn intreerede als hoogleeraar in de geneeskunde, sprekende de nonnullis praesertim medicinae practicae, locis ulterius etaborandis et perficiendis (Gron., 1794). Thuessink heeft zich groote verdiensten verworven, vooral op het praktisch gebied der geneeskundige wetenschappen; in het bijzonder betroffen zijne waarnemingen die ziekten, welke ligt gevaar loopen epidemisch te worden, of dit werkelijk gedurende zijne loopbaan zijn geweest, zoo

[p. 109]

als de roodvonk, mazelen, gele koorts, cholera, kinderpokken en de tusschenpoozende koortsen, aan welke het jaar 1826 eene zoo droevige herinnering heeft nagelaten. Over al deze ziekten ontmoet men belangrijke verhandelingen van dezen hoogleeraar. Sommigen werden in het Duitsch vertaald en droegen alzoo zijn naam door het geleerde buitenland. Menigvuldige blijken van hoogachting vielen hem ten deel, zoowel van de zijde der hooge, als van die der stedelijke en provinciale regeering. De laatste ondersteunde o.a. zijn pogingen tot oprigting van een academisch ziekehuis, zoodat deze hoogst nuttige inrigting, waaraan hij als Prof. med. clinicae verbonden werd, in het najaar van 1797 kon geopend worden. Belangrijk voor hare geschiedenis zijn de waarnemingen omtrent de ziekten van 1797-1805 onder zijn oog aldaar behandeld, welke hij in afzonderlijke stukjes heeft bekend gemaakt.

In 1798 hield hij bij de overdragt van het rectoraat de redevoering de eo, quod Medicus in arte facienda inprimis agat (Gron., 1798), in 1810, bij dezelfde gelegenheid, de ancipite medicorum fama, huiusque rei rationibus iniquis ac de medicis in hanc rem adhibendis. In 1831 verkreeg hij een eervolle rust, den 3^den Junij 1832 overleed hij, bij zijne vrouw Adriana Catharina de Blanche, dochter van W.S. de Blanche, Fransch predikant te Kampen, geen kinderen nalatende.

Hij was lid van verschillende binnen- en buitenlandsche genootschappen, als ook van de eerste klasse von het Kon. Ned. Instituut en ridder van den Nederlandsche leeuw.

Zie Prog. inaug; de Rectorate Oratie van Prof. S. Stratingh, in Ann. 1831-1831, waar een uitgebreide lijst zijner geschriften, die ook voorkomt bij Holtrop, l.c. p 351; Bouman, Gesch. d. Geld. Hooges., D. II, bl. 424; Scheltema, Geschied- en Letterk. Mengelw., V 2, 15-20; Gedenkboek van Gron., bl. 104, 105; Nieuwenhuis; Kobus en de Rivecourt; Verwoert; Muller, Cat. v. Portr.