Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 17. Eerste stuk

[Willem Servaas]

SERVAAS (Willem) werd in 1739 te Vlaardingen, waar zijn vader als doctor praktiseerde, geboren. Hij betoonde in zijne jeugd groote leergierigheid en vlugheid, leerde in korten tijd latijn en begaf zich naar de Hoogeschool te Leiden, waar hij den 20 Junij 1766 openlijk eene dissertatie verdedigde in fundamenta et certiludinem Medicinae inquirens, en den graad van med. dr. verwierf. Hij koos Delfshaven ter uitoefening van de praktijk, en vond er lust in, om jongelieden tot verschillende vakken van studie voor de hoogescholen op te leiden en onderwijs te geven in de meet-, stel-, natuur-, sterre- en zeevaartkunde. Hij hield eene uitgebreide geleerde briefwisseling, o.a. met Jan van der Kemp, dien hij aan zijne Parmenides hielp, en later van sommige overdrevene gevoelens trachtte af te leiden, met C.W.v.d. Heuvel, die in 1787 te Leiden zijne schoone nosologische dissertatie schreef en verdedigde, en naderhand in Amerika een openbaren leerstoel bekleedde, met P. van Hemert, met zijn neef Nicolaas Bondt, hoogleeraar te Amsterdam, een der eerste en voornaamste scheikuudigen van dien tijd, met van der Eyk, van Noorden, Lublink, Stipriaan Luiscius.

[p. 629]

Hij was een voorstander der Kantiaansche wijsbegeerte, blijkens eenige verhandelingen in P. van Hemert's Magazijn voor de Critische wijsbegeerte.

Behalve de vertaling van de Oraties van Gaubius de regimine mentis, quod Medicorum est, en verhandelingen in tijdschriften, heeft hij geen schriften in het licht gegeven. Hij was lid van verschillende geleerde genootschappen, en overleed te Breda, in de armen zijner kinderen en kleinkinderen, in den ouderdom van 86 jaren, den 20 September 1825.

Zie Konst- en Letterb. 1825. D. II. bl. 228; Nieuwenhuis; Kobus en de Rivecourt.