Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 11

[Philips de Lannoy]

LANNOY (Philips de) Heer van Beauvoir of Beauvois, onderscheidde zich in den oorlog tegen Spanje als krijgs- en zeeheld. Toen Pieter Haeck, gewezen Bailluw van Middelburg, in 1567 een aanslag op Walcheren ondernam, werd zijn volk door Lannoy, aan het hoofd van 400 man, door de landvoogdesse gezonden, verslagen. Hij wendde al zijn pogingen aan om Vlissingen en Middelburg waarvan hij gouverneur was, niet alleen, maar zoo mogelijk geheel Zeeland voor den koning van Spanje te bewaren, waartoe hij zich hier van geweld, daar van list bediende; verzekerde zich den 18den Junij 1572 van Arnemuide, nog door geen muren versterkt; doch werd in Julij daaraanvolgende door Hieronymus Zeraarts te Zoutelande geslagen. In April 1573 werd hij door Alva tot Admiraal beroemd, en zond zijne stadhouder Blicquy naar Antwerpen, om ten spoedigste met de vloot naar Middelburg, door de Staatschen belegerd, te stevenen en ze van Vlissingen te verjagen. De vloot kwam, onder bevel van d'Avila, te Middelburg aan, Lannoy verliet deze stad met de vloot, en kwam, na zware verliezen van de zijde der prinsen vloot ondergaan te hebben, te Antwerpen aan. In Augustus rustte hij met overleg van Alva eene vloot van 100 schepen uit met geschut, krijgs- en mondbehoeften en veel krijgsvolk, onder de kolonel Mondragon, om Middelburg te versterken en alle steden van Zeeland te heroveren en onder 's konings gehoorzaamheid te brengen. Deze vloot werd door een hevigen storm overvallen en geteisterd, raakte met de

[p. 151]

Zeeuwsche schepen in gevecht en zeilde, door de eerste nagezet, naar Antwerpen terug. Zij had het doel niet bereikt en slechts eenigen voorraad, doch niet voldoende, in de benaauwde stad kunnen brengen. Later rustte Lannoy zich, op Alva's last, toe, om andermaal en beter Middelburg van lijftogt te voorzien, en begon daartoe den 15den en 16den November 70 zoo oorlog- als voorraadschepen gereed te maken, doch ook deze poging mislukte.

In den aanvang van 1574 ontstond er twist tusschen Lannoy en Mondragon, die hem verdacht dat hij de geheimen openbaarde. Hij trok zich dit zoo aan, dat hij van droefheid krank werd en stierf.

Zie Strada, Nederl. Oorl. D. I. bl. 365; Bentivoglio, Nederl. Hist. bl. 128, 180; J.A. Thuani, Hist. D. LIV. p. 862; J.F. le Petit, Chron. Liv. X. p. 218, Liv. XI. p. 225, 248, 252, 256, 257; E. de Veer achter Goudhoeven, Chron. bl. 63; Hooft, Nederl. Hist. bl. 279, 280; van Meteren, Nederl. Hist. fol. 81, 82; Antwerpsche Chronijk, bl. 251, 252; F. Haraei, Annales, p. 182; Bor, Nederl. Oorl. D. I. fab. 330, 150; E. van Rheyd, oorsprong en voortgang der Nederl. Oorl. bl. 18; Montanus bij Guicciardyn, bl. 521; Gentsche Geschied. D. II. bl. 217; Hoynck van Papendrecht, Anal. Belg. T. I. p. 50, P. II. p. 752, T. II. p. 11. p. 150, 156, 179, 180, 183, 185; Wagenaar, Vad. Hist. D. VI. bl. 599, 439; van Yperen, 200-jarig Jubelfeest, bl. 159, 160; 's Gravezande, Tweede eeuwgetijde der Middelb. vrijheid (Reg.) Groen van Prinsterer, Archives de la maison d'Orange-Nassau, Prem. Serie. T. III. p. 435, 454, 456. T. IV. p. 91, 143, 185, 254, 255, sv. 308.