Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 9

[Albert Joachimi]

JOACHIMI (Albert) werd in 1560 te Goes geboren. Wie zijne ouders waren is onbekend, en zijne jeugd en opvoeding liggen in het duister. Het is echter buiten twijfel dat hij eene uitmuntende opleiding ontving, waardoor hij, aangespoord door zucht naar kennis en wetenschap, reeds vroeg eene groote ervarenheid in 's lands zaken verkreeg, die hem reeds in jeugdigen leeftijd het ambt van secretaris zijner geboorteplaats deed verwerven, welke betrekking hij spoedig voor die van pensionaris van Goes verwisselde. Met ijver, bekwaam- en naauwgezetheid nam hij dit aanzienlijk ambt, gedurende eenigen tijd, waar, zoodat de Staten van Zeeland niet aarzelden, om hem ter algemeene staatsvergadering af te zenden, in welke hoedanigheid wij hem het eerst aantreffen, toen hij, in 1601, benevens anderen, over den doop van den tweeden zoon des prinsen van Portugal stond. Een man met zooveel kundigheden voorzien kon niet lang aan de aandacht der Algemeene Staten ontsnappen, vooral niet in een tijd, toen de jeugdige republiek mannen noodig had, om hare belangen, waar het noodig was,

[p. 147]

ook buiten 's lands te behartigen; en daar Joachimi reeds vele blijken van zijne bekwaamheid gegeven had, bevreemdt het ons niet, dat hij tot buitenlandsche bezendingen gebruikt werd, waarin wij hem in 1610 het eerst aantreffen.

Er waren namelijk, in genoemd jaar, eenige geschillen met Engeland over den koophandel en de visscherij ontstaan. Laatstgenoemd rijk betwistte den Nederlanders de vrije vaart en visscherij langs deszelfs kusten, en hoeveel dit voor ons van belang was, blijkt duidelijk, wanneer men de sommen gouds nagaat, die toen ter tijd vooral de haringvisscherij opleverde.

Ter vereffening dezer geschillen nu besloten 's lands Staten, in 1610, een plegtig gezantschap naar Engeland te zenden, waartoe, behalve Joachimi, benoemd werden Johan van Duvenvoorde, die kort voor het vertrek des gezantschaps overleed, Johan Berk, Albert de Veer en Elias van Oldenbarnevelt.

Het is ons plan niet in het breede na te gaan, de onderhandelingen van der Staten gezanten, ook over andere belangrijke zaken, met den Engelschen koning Jacobus I gevoerd. Genoeg, zij slaagden naar wensch. Het reeds uitgevaardigde verbod omtrent de vrije vaart en visscherij werd opgeheven, en Joachimi behaalde de eerste laauweren van zijnen roem. Hij wist zich tevens bij genoemden vorst zoo bemind te maken, dat deze, een kapittel houdende van de Kouseband-orde hem, benevens de andere gezanten, op het feest noodigde, hem tot ridder sloeg en hem nog andere blijken zijner koninklijke gunst betoonde.

Het volgende gezantschap, waaraan Joachimi deel nam, getuigt niet minder, hoeveel vertrouwen de Algemeene Staten in zijne bekwaamheden stelden. Hetzelve had plaats in 1615, en had ten doel om den vrede te bewerkstelligen tusschen den Zweedschen koning, Gustaaf Adolf, en den keizer van Rusland, Michaël Feodorowitz, die om verschillende redenen oorlog voerden, en waardoor onze handel op de Oostzee geweldig belemmerd werd.

De gezanten, tot hetzelve benoemd, waren, behalve Joachimi, Reinoud van Brederode, ridder, heer van Veenhuizen, en Dirk Bas, doctor in de regten en burgemeester van Amsterdam, terwijl Anthonis Goeteris hun tot penningmeester diende. Deze hield gedurende de reis en daaropgevolgde handeling een naauwkeurig journaal, en het was naar aanleiding daarvan dat de hoogleeraar Mr. Hugo Beijerman zijne bijzonderheden rakende dat gezantschap mededeelde. Derwaarts den lezer verwijzende, vermelden wij hier alleen, dat de uitslag van der gezanten hoogst moeijelijke reis, eerst naar Narva en van daar naar Rusland, niet anders was, dan dat zij, na zeven weken on-

[p. 148]

derhandelens, het eindelijk den 4^den Maart 1616 zoo ver bragten, dat er eenen wapenstilstand van drie maanden werd aangegaan, waarna de Nederlandsche gezanten besloten het barre Noorden te verlaten. In Zweden werden zij op hunne terugreis op het cervolst door den koning ontvangen en bedankt voor de pogingen tot herstel des vredes aangewend. Joachimi werd in den adelstand verheven, en verkreeg met de andere gezanten, ter belooning hunner moeite, eene vereering van tien duizend gulden.

Had dit gezantschap niet geheel aan de oogmerken der Staten voldaan, beter slaagde Joachimi, toen hij, na het eindigen van het twaalfjarig bestand, in 1621, met Arnold van Randwijk, naar de Duitsche hoven werd gezonden, om de verdragen van vriendschap en eensgezindheid, die ten einde liepen, te vernieuwen, of toen hij in 1624 met François van Aerssen, heer van Sommelsdijk, naar Engeland werd afgevaardigd, eensdeels, om de verdragen van onderlingen bijstand met dit rijk te vernieuwen, en anderdeels om den uit zijne staten verdreven keurvorst Frederik in zijne waardigheden te herstellen. De beide gezanten hadden, in vereeniging met Noël de Caron, der Staten gewone gezant aan het Engelsche hof, het genoegen op den 5^den Mei van genoemd jaar een verbond met koning Jacobus I te sluiten, voor den tijd van twee jaren, strekkende tot wederzijdsche hulp, terwijl zij met genoemden vorst overeenkwamen, zoodanigen bijstand aan den keurvorst te verleenen, die hem in zijne waardigheden en goederen kon herstellen.

Uit het aangevoerde blijkt, dat Joachimi een man was, die buitengewone bekwaamheden in zich vereenigde. Geen wonder dan ook, dat hij, na het overlijden van den reeds genoemden Noël de Caron, in diens plaats door de Staten tot hunnen gewonen afgezant te Londen benoemd werd. Hij toch had zich door zijne gezantschappen eenen grooten naam gemaakt, en in eer en aanzien behoefde hij, door zijne verhefting tot den adelstand en door het bezitten van de heerlijkheden Oostende en Hoedekenskerke, voor niemand achter te staan. Eenstemmig waren de tijdgenooten in zijnen lof; en hoe gunstig vreemde staatslieden over hem dachten, kan blijken uit de dépêches d'Hollande van den Franschen ambassadeur te 's Hage, den heer d'Espesses, dle den 19^den October 1624 van hem schreef: ‘Monsieur Joachimi nous est revenu, qui est un esprit qui passe l'ordinaire de ce pays,’ en de magtige mededinging, waarmede hij, naar genoemde betrekking, te kampen had, getuigt tevens van het vertrouwen, dat men in hem stelde, en welke mededinging blijkt uit een schrijven van d'Espesses aan den staats-secretaris d'Ocquerre, minister van Lodewijk XIII, waarin, als mede naar die betrekking staande, genoemd

[p. 149]

worden Caspar van Vosbergen, Adriaan Pauw en François van Aerssen, alle beroemde staatkundigen van dien tijd.

Op eene jaarwedde van negen duizend gulden, benevens vier duizend gulden tot zijne uitrusting, toog Joachimi naar Londen. Het zou ons te ver voeren hier alle zaken te vermelden of uiteen te zetten, waarin hij ten nutte des lands werkzaam was. Elders is zulks met meerdere uitvoerigheid door ons geschied, waar naar wij alsnu kunnen verwijzen. Onbetwistbaar groot zijn de diensten door Joachimi aan ons vaderland bewezen, en wel verdiend was de eere die men hem in 1646 door het slaan van eenen gedenkpenning bewees, waarop aan de voorzijde zijne afbeelding op 86jarigen leeftijd, en aan de andere zijde een toepasselijk opschrift te vinden zijn.

Gedurende een tijdvak van 22 jaren was Joachimi als gewoon gezant der republiek aan het Engelsche Hof werkzaam, totdat hij, ten gevolge der staatsgebeurtenissen, in de herfst van 1650 Engeland moest verlaten. Later wilde men hem andermaal die betrekking opdragen, doch hij bedankte daarvoor, uit hoofde van zijne hooge jaren. Hij leefde vervolgens in rust in het vaderland, tot dat hij den 17^den Mei 1654, in den ouderdom van 94 jaren, ontsliep en te Goes werd begraven.

De afbeelding van Joachimi ziet het licht. Een portret door Mierevelt geschilderd en door T. Matham gegraveerd (Aetatis 77. A. 1638) zonder naam, met omschrift: Nocuit differre paratis, wordt ten minste algemeen voor zijne afbeelding gehouden. Hij was gehuwd met Adriana Huyssen, die in 1636 overleed en te 's Hage begraven werd. Hij verwekte bij haar twee dochters; Martina, gehuwd met Jacob Muys van Holy, en Isabella, gehuwd met François van der Burgh Janszoon, burgemeester van Dordrecht.

Zie Aitzema, Saken van Staat en Oorl., D. I. bl. 671, I187, D. III. St. I. bl. 463, St. III. bl. 537, 538, D. IV. St. I. bl. 278, St. II. bl. 218, 221, 222, 223, D. V. bl. 245, 252, 331, 475, 607, 718-741, D. VI. bl. 66-77, 620-624, 683, 688. D. VII. bl. 154; van Loon, Beschrijv. der Ned. Historiep. D. II. bl. 165, 233, 281, 296, 297, 337; Balen, Beschrijv. van Dordr., bl. 1137; Hoogstraten, Woordenb. D. II. bl. 436; de la Rue, Staatk. en Heldhaft. Zeel. bl. 59-65; Wagenaar, Vaderl. Hist. D. X. bl. 427, 493, D. XI. bl. 21, 261 299, 374-378, D. XII. bl. 33, 37, 206, 210; van Wijn, Bijv. en Aanm., D. X. bl. 25. D. XI. bl. 13, 31, 32; Kok, Vaderl. Woordenb.; Scheltema, Rusl. en de Nederl. D. I. bl. 82-93; Dezelfde, Peter de Groote, D. II. bl. 131; Scheltema, Staatk. Nederl.; Nijhoff, Bijdr. D. III. bl. 3; Vreede, Nederl. en Zweden, bl. 154; Beijerman, in de Vaderl. Letteroef. 1844. No. 10; van Harderwijk in den Zeeuwsche Volks-Alm. 1846, bl. 20-38;

[p. 150]

Groen van Prinsterer, Archiv. Serie II. T. III op verschillende plaatsen.