Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 9

[Willem van Irhoven]

IRHOVEN (Willem van), geboren den 2^den November 1698 te Kessel in Noord-Brabant, ontving zijne eerste opleiding te 's Hertogenbosch, niet alleen op de Latijnsche, maar ook aan de toenmaals aldaar bestaande doorluchtige school. Hij begaf zich vervolgens naar Leiden, waar hij zich eerst op de oude en Oostersche talen en op de wijsbegerte toelegde, en ook met vrucht de scheikunde beoefende. Zoo zeer legde hij zich op de wijsbegeerte toe, dat hij reeds in 1720 eene verhandeling de intellectu facultate vere activa verdedigde en in het volgende jaar tot meester in de vrije kunsten en doctor in de wijsbegeerte bevorderd werd, na verdediging eener Dissertatio de spatio vacuo. Voor de predikdienst bestemd, legde hij zich vervolgens met zooveel ijver op de godgeleerdheid en aanverwante wetenschappen toe, dat hij in 1722 te Leiden tot proponent werd bevorderd. In hetzelfde jaar te Ede bij Arnhem beroepen, pre-

[p. 33]

dikte hij daar het Evangelie niet alleen, maar vond steeds in de beoefening der wetenschappen zijn grootste lust en genoegen. Dit bleek niet alleen uit de werken door hem achtereenvolgens in het licht gegeven, maar ook uit den roep die van hem weldra als geleerde uitging. Nadat hij van een beroep naar Sluis in Vlaanderen en in 1724 voor den leerstoel der wijsbegeerte te Lingen bedankt had, boden Curatoren der Utrechtsche Hoogeschool hem den leerstoel der godgeleerdheid aan. Hij aanvaardde die betrekking den 16^den September 1737 met eene redevoering de sapientiae Christianae impedimentis, terwijl hem ook in 1740 het onderwijs in de kerkelijke geschiedenis werd opgedragen. Hij vervulde beide waardigheden met veel lof, gedurende drie en twintig jaren, behoorde onder de Voetiaansche bijbeluitleggers en onderscheidde zich door geleerdheid niet alleen, maar ook door braaf heid en godsvrucht. Hij overleed te Utrecht den 18^den November 1760, en Franciscus Burman hield op hem eene lijkrede. Hij was gehuwd eerst met Catharina Altius en na haren dood met Debora Scheerings. Zijne afbeeldidg ziet het licht. Zijne zinsprcuk was: Mijne liefde is gekruisigd. Hij schreef de volgende werken:

Conjectanea philologico- critico- theologica in psalmorum titulos, Lugd. Bat. 1728. 8^o.

Gronden van het verzekert Christendom, 's Hage 1729. 8^o. 3de druk ald. 1744. 8^o.

De Palingenesia veterum, seu Metempsychosi sic dicta Pythagorica, Amst. 1733. 4^o.

Canones Synodi Nationalis Dordracenae, of Oordeel des Synode Nationaal der Gereformeerde kerken van de vereenigde Nederlanden, gehouden binnen Dordrecht Anno 1618 en 1619 over de bekende vijf hoofdstukken der Leere, Utr. 1752. 4^o. Herdrukt aldaar 1787. 8^o.

Zie Boekz. der gel. wereld, 1722. b. bl, 544, 808, 1724. b. bl. 650, 1737, a. bl. 725, b bl. 86, 344, 352, 1760 b. bl. 633, 653, 654; F. Burmanni Oratio funebris in obitum Guilelmi Irhovii, Traj. ad. Rh. 1760; Saxe, Onom. Lit. T. VI p. 732; van Abkoude, Naamreg. van Ned. Boek.; Arrenberg, Naamreg. van Ned. Boek.; de Jong, Naaml. van Boek.; Glasius, Godgel. Nederl.; Muller, Cat. van Portr.; Dezelfde, Cat. van Godgel. werk. bl. 155.