Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 8. Eerste stuk

[Hendrik VI]

HENDRIK VI volgde zijn vader Frederik I in 1190 als keizer van Duitschland op. Gedurende zijne regering poogde Dirk VII, graaf van Holland, zich te ontslaan van de leenroerigheid, die hij, volgens de overeenkomst in 1168 tusschen de graven Philips en Floris III getroffen, den Vlaamschen graaf schuldig was, en wenschte de Zeeuwsche eilanden Bewester Schelde voortaan alleen van het rijk in leen te mogen houden. Doch de keizer weigerde hiertoe zijne stem te geven. In 1195 bevestigde de keizer graaf Dirk in de Geervlietsche tollen. Deze werden sedert niet alleen ten scherpste ingevorderd, maar men perste de Vlaamsche kooplieden in plaats van vijf dikwijls tien ten honderd af, terwijl het heffen van eenigen tol met het Xde artikel van het verdrag van den jare 1168

[p. 551]

streed. Deze schending had een inval der Vlamingers in Walcheren ten gevolge. Doch zij werden door de Hollanders wederom verdreven.

Hendrik VI stierf, ten gevolge van een koelen dronk, nadat hij zich bovenmatig verhit had, den 28 September 1197 te Messina in het tweeënderdigste jaar van zijnen ouderdom, en liet slechts éénen zoon na, die toen eerst drie jaren oud was.

Zie Becker, Algem. Geschied., D. IV. bl. 279; du Chesne, Rer. Normannic. Script., p. 1031; Diplom. Henrici VI, apud Mart. & Durand; Thes. Anecd., T. I. Col. 601; Meyerus, Annales Rer. Flandr. ad annum 1195; Wagenaar, Vaderl. Hist., D. II. bl. 275, 277, 331.