Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 7

[Jacobus Grooff]

GROOFF (Jacobus) werd in 1780 geboren en tot Roomsch Katholijk Priester opgeleid. In 1825 als Pastoor in de kolonie Suriname aangesteld, ter standplaats Paramaribo, wijdde hij zich geheel aan de belangen en het welzijn van anderen. Hij stichtte in 1835 en 1842 twee godshuizen, het eene te Paramaribo, het andere aan de zeekust. Maar bijzonder verdienstelijk maakte hij zich door de edele zelfopoffering waarmede hij zich het lot der slaven, in het bijzonder der zoodanigen, die ten getale van ruim vier honderd op het etablissement Batavia wegens melaatschheid verpleegd werden, aantrok. Daar was het tooneel zijner menschenliefde. Hij leefde te midden dier ongelukkigen, door de afgrijselijkste der ziekten aangetast; vreesde de besmetting niet; stond hen in hunne ellende bij; gaf hun troost en bemoedigde hen. Zijne benoeming tot Apostolisch Vicaris en Pastoor te Batavia, op het eiland Java, met den titel van Bisschop van Canea, in partibus infidelium, was een wel verdiende belooning voor hetgeen door hem was verrigt. In Oost-Indië aangekomen, was zijn verblijf daar van korten duur. Zich beijverende om de geestelijken onder de kerkelijke tucht te brengen en orde en godsvrucht onder hen te doen plaats hebben, werd hij niet alleen tegengewerkt, maar ook bij den Gouverneur-Generaal van Indië in zulk een

[p. 449]

ongunstig daglicht gesteld, dat deze, oordeelende dat Grooff te kort kwam in de erkenning van het openbaar gezag, en dat hij kerkelijke daden pleegde strijdig met de koloniale regerings beginselen hem bij een zeer gemotiveerd besluit van den 19^den Januarij 1846, hetwelk in de Javasche Courant bekend gemaakt werd, in de uitoefening zijner functiën schortste en buiten Nederlandsch-Indië verwijderde. Deze gebeurtenis, door den gewezen Gouverneur-Generaal J.J. Rochussen uiteengezet in zijne: Toelichting en verdediging van eenige daden van zijn bestuur in Indië ('s Hage 1853), verwekte natuurlijk veel opzien. Grooff gedroeg zich daaronder nogtans met groote gelatenheid en onderwerping. In het moederland teruggekeerd, werd hem bij Koninklijk besluit van den 26^sten Januarij 1847 zijne vorige standplaats in Suriname terug gegeven, met behoud van den Bisschops-titel en der hem op Java toegelegde hoogere inkomsten. Hij vertrok derwaarts den 24^sten Mei 1847 met het schip Sophia Maria, en was er nog vijf jaren met echt christelijke liefde werkzaam, totdat hij op den 29^sten April 1852 tot een hooger leven werd opgeroepen.

Zie Handel. en Geschrift. van het Indisch. Genootsch. 1858. bl. 288; Kobus en de Rivecourt, Beknopt Biogr. handwoordenb.