Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 7

[Daniel van Galden]

GALDEN (Daniel van), vermoedelijk van Tiel geboortig. Hij beoefende de geneeskunde en vertrok in 1665 uit Holland naar Rusland, waar hij door bekwaamheid en een gunstig voorkomen, de aandacht van Peter de Groote dermate tot zich trok, dat hij reeds in 1674 vermeld wordt een grooten invloed ten hove uit te oefenen, vooral nadat hij tot de Grieksche kerk was overgegaan. Vroeger zoude hij de Joodsche godsdienst beleden hebben. Hij was een liefhebber van zeldzaamheden tot de natuurlijke historie betrekkelijk, en legde in Peter de Groote de eerste grond voor de zeldzame zucht daarnaar, die dezen vorst gedurende zijn leven bijbleef.

Treurig was het einde van dezen onzen landgenoot in den vreemde. Bij een oproer in 1682, kort na den dood van Czaar Feodor, werd eerst de zoon van van Galden, Michiel genaamd en reeds tot tafeljonker opgeklommen, door het gepeupel vermoord, en van Galden zelf gevangen genomen. Men beschuldigde hem den Czaar vergeven te heb-

[p. 20]

heb. Ondanks de verzekering van de Czarin weduwe, dat haar echtgenoot geene geneesmiddelen gebruikt had, sleepte men van Galden naar de pijnbank, en toen men hem, door smart overmand, bekentenissen had afgeperst die bezijden de waarheid, waren, wierp men den ongelukkige naakt uit eene bovenzaal in de spiesen, en maakte hem verder met bijlen af.

Zie Scheltema, Peter de Groote enz. D. I. bl. 19-27.