Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 2. Derde en vierde stuk

[Epo Sjuck van Burmania]

BURMANIA (Epo Sjuck van), zoon van Tjaard van Burmania en Remia van Douma, geboren op Martena state te Kornjum den 31sten October 1698, ontving eene geleerde opvoeding, bekwam het ambt van Ontvanger-Generaal van 's lands middelen en van Luitenant-Houtvester in Friesland. Hij werd door Prins Willem IV, die zijne bekwaamheid kende, in 1738 in werkzamer kring geplaatst, tot Burgemeester van Dockum gekozen en in de gewigtigste Staatscommissiën gebruikt; doch bij het aannemen van Regeringsposten, bedong hij, dat de Stadhouder hem nooit onverhoord veroordeelen zou. In en na 1747 was hij een der voornaamsten, die den loop der zaken bestuurden; wel hielp hij de verheffing van den Stadhouder hewerken, doch verloor daarom het belang van het Vaderland niet uit het oog. Destijds toonde hij zoo veel vrijmoedigheid en standvastige waarheidsliefde jegens den Prins, dat Simon Stijl, weinig tijds voor diens overlijden, hieromtrent schreef: dat Burmania voor Willem IV van gelijk belang was geweest als Sully voor Hendrik den Groote. Van den Stadhouder genoot hij wederkeerig de meeste vriendschap en was in 1749 een der ontwerpers van het Reglement-Reformatoir. Ook bij des Stadhouders weduwe bleef hij in hooge achting, en werd door haar tot medevoogd over haren minderjarigen zoon benoemd. Deze was echter naauwelijks meerderjarig, of schonk, door kwade raad misleid, aan eenen anderen Regent van Dockum zijn vertrouwen en schreef der Regering aan om dezen alleen te hooren. Bij de benoeming van nieuwe leden van het Collegie der Gedeputeerde Staten in het volgende jaar insgelijks zijnde voorbijgegaan, nam hij toen afscheid van eene Vergadering, waarin hij gedurende negen-en-twintig jaren met veel lof gediend

[p. 1623]

had, met die bedaarde vrijmoedigheid, die alleen het gevolg kan zijn van een deugdzaam gedrag en een gerust geweten.

Daarna leefde hij voor zichzelven in welverdiende rust tot aan zijn overlijden den 1sten Februarij 1775. Hij was tweemalen gehuwd geweest; eerst met Christina van Glinstra, die kinderloos overleed, daarna met Romelia Maria van Haersma, die hem een zoon, jong overleden, en twee dochters schonk.

Niet slechts als Staatkundige maar ook als Geleerde en Letterkundige verdient hij vermelding. Vooral viel zijn lust op de beoefening der geschiedenis, zoo als blijkt uit de Schuit- en Jagtpraatjes in 1737 en 1738 zonder zijnen naam door hem, met medehulp van Wijbrand van Ydtsma, meer met een Staat- dan Letterkundig oogmerk, in het licht gezonden. Zijne oudheidkunde, belezenheid en smaak blijkt uit de vinding van de schilderijen op de zaal van het Stadhuis te Dockum. Hij handteerde mede zoowel de Latijnsche als de Nederduitsche lier; in laatstgemelde taal zijn enkele Huwelijks- en Geboorteliederen van hem uitgegeven, doch veel zocht hij niet te schitteren.

Hij vervaardigde zijn eigen grafschrift, het welk vóór 1796 op eenen in den muur van den kerk te Kornjum gemetselden steen was uitgehouwen:

Ik heb geleefd - den loop geloopen,

Dien God my gaf, nu ga ik heen,

Daar al het menschdom komt bijeen.

De worm zal 't aardsche ligchaam sloopen.

De ziel die blyft en hoopt in God

Op zaliger en beter lot.

Zie Sjoerds, Beschr. van Friesl., D. II. bl. 183; Scheltema, Staatk. Nederl., D. I. bl. 191-194, D. II. bl. 571 en 572; C. van der Aa, Leven van Willem V, D. I. bl. 168; Stuart, Vaderl. Hist., D. I. bl. 92, 524; Biogr. Woordenb. der Nederd. Dicht. ten verv. op Witsen Geysbeek; Blaupot ten Gate, Geschied. der Doopsgez. in Friesl., bl. 212.