Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 2. Derde en vierde stuk

[Isaäc Burchoorn]

BURCHOORN (Isaäc) of Burghoorn, geboren omstreeks 1600, was eerst Boekdrukker te Leiden, later te 's Gravenhage en beoefende de Nederduitsche Dichtkunst. Hij gaf, onder den eersten naam uit:

Witten Engel, uyt-wysende het Hoofsche Mom-Aensicht (met den spreuk) Impia sub dulci melle venena latent. Leyd. 1635. met houtsn. 8^o.

Batrachomiomachia, ofte den Wonderlycken Veld-slagh tusschen de Muysen ende de Kick-vorschen. Leyd. 1636. 4^o.

Vreugde sangh over de treffelycke overwinninge van de stercke stad Breda.

kloeckmoedigh {aangetast den 23 July} 1637 door syn

kloeckmoedigh {gewonnen den 7 October} 1637 door syn

Hoogheyt den Prince van Oranjen, Grave van Nassau etc. Opperste Veldt-Heer deser vereenigde Nederlanden etc. 's Gravenh. 4^o.

Onder den naam van Burghoorn leverde hij:

Swarten Duyvel, verthoonende Wonderlijcke Grillen des Werelts. 's Gravenh. kl. 8^o. met pl.

Nieuwe werelt vol Gecken op gepronckt met een selfs-bedriegelijck Onverstandt door den belagchelycken Duyvel enz. 's Gravenh. 1641. 4^o.

Den verkeerden Hemel, voor de Deur-waerders, Boere-plagers, Bloet-suypers, en andere quade Christenen; gesamentlijk in een Visioen verschenen by D.F.D.Q. Gedruckt tot voordeel van de Goede, ende nadeel van de Quade, in 't Jaer van de Rekeninge der Maenden.

[p. 1572]

Klugthoofdige Snorre-pypen, quacken en quinck-slagen, springende van den Os op den Ezel. Eerste deel. Gedruckt voor de geestige Liefhebbers der Hollandsche rondheyt, doe nien schreef hondertmael sestien en elfmael vier (1644). Tweede deel, wtghegeven tot verlichtingh van de schyn-heylighe Swaerhoofden, ende tot opweckingh van de nieuws-gierige Geestbeminners. 4^o.

Alleen met zijne voorletters J.B. zond hij in het licht:

Een Staeltjen van d'andere Werelt, aenwijsende de gevonde Schuylplaets der vervoerde Geesten enz. 's Gravenh. 1641. 4^o.

Burchoorns versificatie toont dat hij beurtelings Cats en Huygens heeft willen navolgen, hij bleef echter ver beneden zijne modellen, en zijne anders vrij vloeijende rijmen zijn hier en daar door hoogst onkiesche uitdrukkingen ontsierd.

Zijne zinspreuk was: Semper amans (Altijd beminnende).

Zie Biogr. Woordenb. van Nederl. Dicht. ten verv. op Witsen Geysbeek; Hermans, Bijdragen over Noord-Br., bl. 221, 287; Catal. van de Bibl. der Maats. van Nederl. Letterk. te Leiden, D. I. bl. 190, D. II. bl. 526.