Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 2. Eerste en tweede stuk

[Jan Teunisz. Blanckhof]

BLANCKHOF (Jan Teunisz.) of Blankhof, geboren te Alkmaar, had tot vader Teunis Blanckhof en tot moeder de stadsvroedvrouw aldaar. Eerst oefende hij zich in het teekenen en schilderen onder Arent Teerling, daar deze echter geen zeer groot meester was, begaf hij zich vervolgens bij Pieter Scheijenburg en eindelijk bij den meer bekenden Cezar van Everdingen, terwijl hij tevens ook les nam van Gerrit de Jong. Toen hij onder dezen eenige vorderingen gemaakt had, beving hem de lust tot reizen, en hij begaf zich naar Rome, waar hij, volgens sommigen, tweemalen of volgens anderen, driemalen geweest is. Hier ontving hij den naam van Jan Maat, onder welken hij bij de liefhebbers best bekend is.

Hij was los van leven en los in het schilderen, waardoor zijn aard, die woelig was, zijn penseel tot vaardig schilderen gewende.

[p. 582]

De kunstkenners willen zelfs hebben opgemerkt, dat wanneer hij meer tijd nam om zijn werk uitvoeriger en netter te schilderen, het die losheid en kracht miste, welke anders de verdiensten van zijne stukken uitmaken. Hij had eene levendige verbeeldingskracht, die hem zeer te stade kwam, in de voorstelling van onweders, zeestormen en dergelijken, welke men niet zonder getroffen te worden beschouwen kan. Een van zijne beste stukken is een strandgezigt, dat buitengemeen kunstig en natuurlijk is geschilderd; de zwalpingen of overbuitelende rolling der ebbende en aanvloeijende zeegolven op den oever, verwonderlijk schoon en natuurlijk voorstellende.

Buitengewoon wispelturig van aard zijnde, bleef hij niet lang achtereen op de zelfde plaats met der woon gevestigd. Onder anderen begaf hij zich in het voorjaar van 1669 op de vloot, welke onder het bevel van den Graaf van Waldek tot ontzet van Candia bestemd was. In 1674 bevond hij zich weder te Hamburg, en schijnt kort daarna te zijn overleden.

Zie Houbraken, Schoub. der Schild. en Schilder., D. II. bl. 198-200; Chalmot, Biogr. Woordenb., D. III. bl. 127 en 128; Biogr. Nationale, waar hij abusivelijk Antoine Blanckhof genoemd wordt; Immerzeel, Levens en werken der Kuntsch., D. I. bl. 57 en 58.