Benningh beoefende zoo wel de Latijnsche als Nederduitsche Dichtkunst, doch nam in geen van beide eene hooge vlugt. Van hem zien het licht:
Leydsche Oorlofdaghen of Nederduytsche Gedichten, Amst. 1630, 4o.
Dido, oft' Heylloose Minnetocht, trsp., met eene voorrede van F. van Leeuwen de Gouda, Leyd. 1634, 4o.
Epigrammata Brasiliana et Poematum libri, una cum Dissertatione epistolica de Philosophiae et Poeticis studiis conjungendis, Lugd. Bat. 1637, 12o.
Zijne zinspreuk was quotidie morimur (dagelijks sterven wij).
Zie Chalmot, Biogr. Woordenb.; D. II. bl. 84; Hofman Peerlkamp, de Poet. Lat. Nederl., p. 300 et 301; Hoeufft, Parnasus Latino-Belg., p. 158 et 159; Witsen Geysbeek, Woordenb. der Nederd. Dicht.; Algem. Konst- en Letterb. voor 1849, D. II. bl. 260; Catalogus van de Bibliotheek der Maatschappij van Nederlandsche Letterkunde te Leiden, en vooral Siegenbeek, Geschied. der Leids. Hooges., D. I. 149, D. II. T. en B. 116 en 117, dien wij hier hoofdzakelijk gevolgd zijn.