Het zeemans-leven, inhoudende hoe men zich aan boord moet gedragen in de storm, de schafting en het gevecht

[p. 4]

De storm.

De zon verbergt haar glans, de zee brult woedend hard,
De held're dag verdwijnt, en toont een akelig zwart;
De donder knarst, de wind belet u 't ademhalen,
De bliksem doold en gloeid door zijne felle stralen,
Dan is het overal: ‘Omlangs, de marszeil vast!’
En ieder zorgt, dat hij wel op zijn handen past:
Het schip ligt nu niet stil, maar rijst tot aan de wolken,
't Is even of het zinkt in 's aardrijks diepen kolken:
De storm neemt de overhand, fluks alle zeilen vast,
De luiken digt geschalmd, wel op de pomp gepast:
Het schip, dus zonder hulp of zonder steun van zeilen,
Ziet zich dan in den lucht, dan in den afgrond keilen;
Tot overmaat van ramp zoo wordt men noch gewaar,
Hoe dat een lek in 't schip vermeerdert het gevaar:
't Is of de woeste zee het alles wil verdelgen;
De pompen kunnen thans het water niet verzwelgen:
Terwijl de wind zóó woedt dat mast en stengen kraakt,
En ieder scheepling vreest, zijn' jongste stond genaakt:
Dit ijslijk tijdstip doet den moed des volks verzinken;
Men leest in 't bleek gelaat de vreeze voor 't verdrinken;
Men wanhoopt, Vaderland, of Vrienden weêr te zien,
Zoo 's Hemels goedheid niet aan ons de hulp komt biên.
De dag breekt aan; de zon wil thans weêr vrolijk schijnen;
De zee wordt stil: ' t gevaar gaat met de wind verdwijnen,

[p. 5]

 

Dus geeft een zoete rust weêr ieder scheepling moed:

 

De boêl weêr bijgezet, is 't eerste wat men doet. –

 

Ziedaar de storm geschetst; nu dient gij noch te weten,

 

Hoe, en op wat manier er wordt aan boord gegeten.