Yang. Jaargang 42

[p. 2]

[YANG 42ste jaargang nr. 1 - april 2006]

[p. 3]

Vooraf

De eerste regel van elke assertiviteitstraining luidt: ‘Leer je efficiënt en vlot uit te drukken.’ Mensen die met beide benen op de grond staan, hakkelen niet. Zij zoeken niet naar woorden, maar vinden woorden. Het product of de boodschap moet zo functioneel en doelgericht mogelijk aan de man worden gebracht. Dan Brown weet er waarschijnlijk alles van.

Nochtans beweert Gilles Deleuze in de hoofdtekst van het door Sarah Posman samengestelde dossier waarmee dit nummer opent, dat welbespraaktheid nooit een eigenschap van grote schrijvers is geweest. Meer nog: de schrijver is een vreemdeling in de taal waarin hij zich uitdrukt. Hij of zij is als de stotteraar die steeds blijft herhalen, zingen, stamelen. Maar in tegenstelling tot de stotteraar, maakt de auteur die talige zoektocht, de stijl zelf, tot thema. Het stotteren wordt zelf de kunst. In haar inleiding plaatst Sarah Posman de stotterende, breekbare stijl van de zoekende schrijver naast de industrie van het goedgemaakte product: ‘Een stotterende stijl functioneert niet als een veilige speelmat,’ maar loodst ‘het denken uit zijn veilige haven (weer) in volle zee.’ In elk van de daaropvolgende bijdragen staat het stotteren of de reflectie op het stotteren centraal. In de gedichten uit Tender Buttons, hier vertaald door Dirk van Bastelaere, gaat Gertrude Stein met vallen en opstaan op zoek naar de mogelijkheid om met taal de essentie van haar keuken te vatten. ‘De roze gitaar’ van Rachel Blau DuPlessis is een bloedernstige, en daardoor zowel problematische als fascinerende poging de mannelijke taal te herbesnaren. Vanuit het besef dat een gedicht een gebeurtenis is ‘die niet te reduceren is tot tekst en lezer’, schrijft Jeroen Mettes bevlogen over het ritme in poëzie. Tot slot vertaalde Piet Joostens Becketts beroemde gedicht ‘Comment dire’ in het Nederlands en in het Opwijks.

[p. 4]

‘[T]he majority of politicians (...) are interested not in truth but in power and in the maintenance of power.’ Het door Sarah Posman aangehaalde citaat van Harold Pinter wordt op trieste manier bevestigd in de rubriek Postbus 245. Onze New Yorkse correspondent Eliot Weinberger haalt andermaal de zelfzekere uitspraken van George W. Bush, Donald Rumsfeld, Condoleezza Rice en de hen omringende lobbygroepen uit het politieke discours. Het resultaat is verbluffend, grappig en schrijnend.

Over het proza van Tom Naegels beweerde Sven Vitse in DWB dat het ‘werkt dankzij een gebrek aan literaire kwaliteit’. In zijn review van Los onderzoekt Marc Reugebrink de politieke correctheid van Tom Naegels' vlot geschreven, nergens haperende biecht.

In Het autokerkhof schrijft de Roemeense dichter Ion Stratan zo helder over gecrashte voertuigen dat het pijn doet.

Verder is er werk van beeldend kunstenaar Ante Timmermans.

Ten slotte willen wij David Nolens verwelkomen als onze nieuwe writer-in-residence. Voor aspirant-artiesten is deze yang sowieso een buitenkansje. Helemaal gratis bieden wij u Fifty ways to become a famous artist aan, een cursus in assertieve niet-stotterende kunst: ‘De ideeën blijven maar komen. Je gaat 's avonds op bed liggen, sluit je ogen en het ene kunstwerk na het andere popt in je bewustzijn. Het is eindeloos.’

Wij wensen u veel leesplezier.

de redactie