Yang. Jaargang 38

[p. 589]

Marc Reugebrink
Tranquility Base

_

Armstrong morrelt aan zijn ruimtepak en ademt
zwaar. Wij houden onze adem in.

Dit is geen oefenbad, geen aarde,
geen lucht. Het lichaam weegt hier
minder dan het dacht.

Armstrong meldt opnieuw dat hij er is en doet
alsof hij springt. Wij zien het beeld bewegen.

Bewijzen zijn het niet, alleen gelijkenis
biedt uitzicht op het ontbreken
van de dag. Maar er is overdracht
nu hij in zenderruis een ogenblik blijft steken.

Armstrong plant de vlag waarin wij zijn
begrepen. Wij vloeken zacht.

Dit is het teken, de herinnering, Silene,
een zilverwitte mantel in de zee der stilte,
de droom die ons te binnen bracht sindsdien.

Armstrong draagt zijn hoofd in de helm
die wij nu zien. Wij zwaaien terug.

Dit is het moederschip. Het blinkt.
Een middernachtzon aan een wolkenloze hemel.