Yang. Jaargang 38

[p. 556]

antoine de kom
la fredda morte

geen tegels maar het formica bedrog van pluche & marmer of geroezemoes

dit rinkelen de kassa tinkelende coupes. telefoon? in spiegelwanden

dromt en dringt publiek. hier zweten ijsbereiders wurmen stenen handen

door wat gauw weer smelten zal op tong en lippen van zo en zoveel velen. nerveus
en aarzelend

wachten zij af en onbeleefd verdraagt men hier of daar elkaar of niet wat

heet je voelt je al belaagd en je probeert te lachen mond vol slagroom

en je klapwiekt met je wafels.

jij opgesloten witte duif.

je kwijlt zo wit zo wit.

zo zit je in de ijssalon en zie je zowaar niets in smalle kou van smaken

tussen deze spiegelbeelden of misschien wel achter de vitrines. kijk:

bedienden dansen en ze wrijven zeer onrustig aan bestek - dit is het ijspaleis
van rood-wit marmer waar met zijn obliehoorn onze grijzende getuige ober

kelner van de smetteloze gang? dat bloedbad waarin velen stollend rolden

over lange jassen?

onder zijn ogen zijn wij romig zwijgen in zijn luchtgekoelde hoeken is hij vogelkop

plus puntmuts en wij reiken naar zijn schalen

die het daglicht niet verdragen ijs zegt hij zegt niets en ijselijk

verzwijgend zei hij zou hij uitserveren

[p. 557]

 

in een auto stappen die er niet meer is

 

en groen zien van het zwarte interieur.

 

of zomaar knabbelen aan een biscuitje

 

terwijl de telefoon alleen nog

 

in de bochten even rinkelt in je haren

 

en rode wijzers op het dashboard langzaam

 

zakken naar de nulstand van hun zijn

 

van zijn zoals het zijn geweest is: abstract

 

een altijd kort moment

 

een onoplosbaar even eeuwig nu

 

de almaar haperende stem

 

van een verbazingwekkend

 

onverstaanbare reporter op de autoradio.

 

je bent nog altijd klaar voor plotseling vertrek

 

al jong oud van het koude zweet

 

alsof het elk moment gebeuren kan

 

dat je besmet blijkt met jezelf

 

en dat je tegen beter weten in

 

deze regels rijdend wonen wil

 

waardoor je onbestaanbaar bent