Yang. Jaargang 17

Herman Marginet

Wij... we hebben de bloemen nooit volwassen zien worden
Nooit geleerd te praten over dingen die ons zijn opgevallen
En daar staan we dan: onze handen vol praatjes
Onze liefde geharnast en ingegraven.

En toen we ouder werden en jong waren
Hebben ze zout in de wonden gelegd
Onze existentie werd 'n reservaat unieke doden
Doden om vrijheid bijvoorbeeld, doden om recht.

Later, zegt men, later misschien
Maar dààr is geen later! Er is alleen nu en straks
De supersonische stilte van een schijngevecht.

Wij... we volgen als blinden impulsen en doden de denkende act
Onze mondigheid ligt binnen bewapende grenzen
We werden als zieltogende mensen ten grave gelegd.