Yang. Jaargang 17

Mario Baeck

Alarm

de zon schroeide tekens op de muren
de stenen klonken hollig warm
in de stilte van de middaguren;
ik zag de buren gluren

en hoewel het meisje op de kinderfiets
leek alsof er helemaal niets
aan de hand was, wist ik
een ogenblik van algemene schrik:

niemand kende zijn naam
toch stond hij op de hoek,
de burger, grijze vest en broek.
en onder de arm wat kranten en een boek
ging ie alleen en langzaam
ging ie zomaar dood.

het dorp rilde
als de getuige van een moord
die daarover wordt verhoord
maar het vergeten wilde
en iemand, vermoedelijk een vrouw, gilde

maar de reden voor dit even
en toch diep alarm geven
lag die in dat gebeuren
of in het zachte scheuren
van een schijn gelukkig zijn?