Yang. Jaargang 17

Gedichten

slapende paarden op een rij
een oude man met witte haren wijst in de wei
zij liggen voor dood en toch nog zo jong
's morgens vroeg onder een zwijgzame zon

slapende paarden op hun zij
drie maal een gekleurde vlek op een rij
één zet er zich recht en drinkt uit een ton
slapende paarden zwijgen als de morgenzon

ik zal het schaken nooit verleren
het zachte schuiven furtief van een pion
de guitige provocatie van de superbe paardesprong
van één zet een echte harmonie
en opwindender nog de desintegratie daarna
steeds herbeginnen
tot wijzelf spelend vervagen tot schimmen
en ons doorgeven aan de stukken die we zijn
bewegend op een bord dat samen met ons
transparanter wordt

Frank Hellemans

Uit de bundel ‘Niet zomaar niets’