Yang. Jaargang 17

[p. 79]

Vier gedichten
Uit: Vorst & vuur

Als in roze mist de sneeuw
het poldereind heeft uitgewist,

zwijgt de vlakte en glanzend gevernist
verbergt de akker kiemsein ongezien
en groeibegin; geen dier laat sporen na,
het loeien ligt verstorven in de stallen.

Slechts afstand projecteert getallen
ontelbare, in de duizend ijskristallen.
Tekent in het zwerk het nieuwe ijstijdperk.

Ijsgevonnde vormen van het ongewisse,

in haar witte sluiers schikgodinnen
deze wilgen, wijl uit het nest getuimeld
een vogel op de dichtgevroren sloot weerkaatst.
Het water kent geen haast en kabbelt

onder eindeloze korst gestaag tot stilstand
zijn stromen en zijn dromen stilt. Hier
te wonen is reeds een sterven, ongewild.

Onder het ijs bevroren liggen als
nooit te voren landelijk de metaforen,

zo onderandere het spiegelbeeld
der bomen, het buigen van het koren,
het aardse ademhalen van de halm
en van de halm de stoppels in de voren -

tot wederzijds het voornaamwoord
ons ik al niet meer toebehoort.

Het dier staat aan de staldeur uitgespannen,
de herberg luistert naar de linde waarin
gekromde uitspraken en onuitgesproken,
de spreuken van de tijd hun vormen vinden.

Aan kleine tafels wordt gedronken, milde
uit alcohol gemengde mengsels. Engelen
lichten hun vleugels uit hun hengsels,
zachtgetaalde zinnen ontspringen aan hun mond.

Hedwig Spellers