Yang. Jaargang 15

[p. 70]

Wim Vanbesien

Nader-hand

die vriendin van het diepe verdriet,
dat wandelend wonder dat mij maakte
tot water, bruisend of rimpelloos, tot
vijvers of modder, ziehier de beken die
ik haar beken, waarvan ik de weemoed
verdraag met het droeve rood van een
groot verlies.

vriendin, het is zo vroeg donker telkens
en zonder uw charmes breken de weken en
toch bespreek ik de maan, bezweer de wolken,
de vonken uit uw stem groeiend naar uw
afwezigheid, maar steeds met dat eeuwige
gekniel, die tere kankerplek der liefde.

langs de lanen van het leven mijn
longen met het gezucht om de lonkende
honger in mijn lijf, behoeftig naar de
andere taal van mijn lijden, ondergedoken
in de hooimijt na die mooie maanden.

ik zou haar wiegen en bewaren, dragen
en vertalen, maar mij wacht de magere
morgen, na elke nacht de wakkere klacht.