Yang. Jaargang 15

(1979)– [tijdschrift] Yang– rechtenstatus



[pagina 53]
Hilda Poleunus Als ik doodga... Als ik doodga - en dat gebeurt beslist - en jij mij opkleedt, en mij legt in een blauwe kist, laat dan na mijn ogen te bedekken... Laat mij een slaap veinzen, waaruit jij me niet kan wekken Laat mij voor het laatst, met gesloten ogen, in de leegte staren Misschien kruisje mijn blik, misschien streel je mijn haren. Huil niet, lach niet, het leven gaat voort. Doe zoals je deed, en herbegin zoals dat hoort! Een leven dat gegaan is, een mens die sterft Een verwant, die weemoedig is; een andere die koelbloedig erft Laat de ironie van de dood niet te scherp spelen, en laat de wonden - als die er zijn - in vliegende stilte helen. Elke sekonde met jou was een stuk historie, elke overwinning, elke geslaagde zet een glorie. Maar zelfs de edelste doet al eens wat verkeerd, vergeef me dan ook als ik je heb bezeerd. Misschien zie ik je weer, als het waar wordt wat ik denk, en reeds nu verlang ik naar dit abstrakte geschenk. Want wie weet hoelang ik je dan heb gemist, jaren verouderd in die kille blauwe kist.