Yang. Jaargang 15

[p. 47]

Patrick Bernauw

En ik die geen vijand wou zijn

en ik die geen vijand wou zijn
ik van het eeuwige wachten
op de trein waarvan ik wist dat hij
toch te laat of nooit zou komen
ik van het pintje teveel en dan rijden
ik van de kleine vreugde het kleine verdriet

ik die geen vijand wou zijn
maar er één werd
omdat anderen de woorden spraken
die ik onbewust verzwijgen wou
zodat ik dan luid uitriep:
jaja dat was het goed gezegd zeg -
en mijn vuist balde tegen wat men zei
(het veronderstelde gevaar)
en in koor joelde met de massa

ik die enkel wagen op sleeptouw bleef
enkel blinde vink in stalen kooi bij zingend
omdat duisternis de enge grenzen verborg
en slechts (zwarte) oneindigheid onthulde
ik van vrouw-huis-tuin-auto-kind
ik van het altijd meeknikken

die nooit vijand wou zijn
dus slachtoffer werd