Yang. Jaargang 13

[p. 63]

Pieter Sierdsma

Zomer

Een kringloop van botten,
blauw tot elke prijs,
een zacht teken van ontroerdheid,
ver een kerktoren onderscheidt.
Vrouwen die lakens vastknijpen,
de hemel gnuift een stil gelijk,
calligrafie van dotters en seringen,
het gras ruiselt liefderijk gering.
Op je arm kriebelen vliegen
langzaam hun ronden,
van verloren aandacht de steelse gronden.
Alles rust in de openheid,
het niets zoekend geronk van een lijnvliegtuig,
een witte streep wordt opgebouwd,
met mathematische nauwkeurigheid.
Droog gras ligt in rijen omgekeerd,
op de weg zijn slechts enkele fietsers,
een dame gaat moeizaam tegen de warmte
op een hoog zadel,
door een duikende groep scholieren
overdonderend gemakkelijk ingehaald.
's Avonds oefent de harmonie voor het dorp,
een toegift voor de rustende bevolking,
zij accepteren de regelmaat.
Daarna breken de muzikanten op,
zoeken hoge hoezen voor tubaventielen,
koeien staan verdeeld over een groene schemer,
wolken in een gloeiend spoor vol kracht gedreven.