Yang. Jaargang 13

[p. 50]

Gie Luyten

Triptiek

Wij schonken elkaar de tekens
van onze hemelswitte handen.

Wij pluisden
een alfabet van sterren
uit een ruimteloze taal.

En zwijgend
namen wij de nacht als tolk.

Laten wij gaan.
Er rest ons
nog twee merels tijd
om de herfst mooi te maken.

Op dit laatste avondmaal
nemen wij elkaars beker
en drinken
op het goud
der eeuwige verzoening.

De nacht mag nog zo diep zijn,
er is geen eiland
dat erin verdwaalt.